و قصه دانشگاه به سر رسید

یحتمل. جریانش عین یکضرب دیپلم گرفتن سال چهارم دبیرستان ماست (بعله ما از اون قدیمی هاییم). مامانم به خانم دفتر دار گیر داده بود که میشه یه بار دیگه جمع بزنین لطفا؟ چشمش آب نمیخورد خوب! اما درست بود. قبولی خرداد با معدل ده و هفت صدم و دو فقره تک ماده! حالا من چرا با این سن و سال یکهو فیلم یاد هندستون کرد و چهار سال و اندی وقت و مغز و جوونی گذاشتم پای درس خوندن، اون یه داستان دیگه داره. یه جورایی رو کم کنی دخیل بوده در جریان!
دو سه روزی وقت لازم دارم تا همه چیز برگرده سر جای اولش. اول باید به این اسطبل (طویله یا همون اتاقم!) سر و سامونی بدم. کتابهای خسته کننده برن، کتابهای بهترتر بیان. جزوه های درسی احتمالا برن توی سطل زباله! و از میون این کوه لباس که هی از روی تخت منتقل میکردم روی صندلی و بالعکس، معلوم نیست چی در بیاد!! ذهنم هم که از همه اینها خرابتر...
دلم کتابفروشیهای خیابون انقلاب رو میخواد. نه همه‌شون. فقط یکی. اندازه یه زیر پله هم باشه کافیه. فقط توش کتابهای فارسی داشته باشه. ادبیات فارسی. همین.


پَس پُست: دنیا نقطه ها رفت سر جاش. دستت درد نکنه عزیزم.