یک مطلب درباره آرژانتین

آرژانتین کشور زیباییست. ساختار شهری بسیار زیبایی دارد. ساختمانهای قدیمی و جدید زیبا، سبکهای اروپایی و امریکای شمالی. خیابانهای شهرهایش سرسبزند با درختهای سر به فلک کشیده و تنومند. درختهای چنار نیستند. نمی‌دانم چه نامی دارند، اما تنه‌های قطور و برگهای کوچکی شبیه به بید مجنون دارند. کمی حال و هوای خیابان ولیعصر را تداعی می‌کنند.
آرژانتینی‌ها شیک‌پوشند. مدتی طولانی جلوی آینه خودشان را برانداز می‌کنند تا وقتی در خیابان ظاهر شدند هیچ عیب و ایرادی نداشته باشند. همین باعث می‌شود به آدمهای بدلباس بد نگاه کنند.
مردم بسیار خوش‌اخلاق و باحوصله‌ای هستند. وقتی برای خرید به مغازه بقالی‌شان بروی، گپ می‌زنند، حال و احوال می‌کنند، با صبر و خوشرویی صبر می‌کنند تصمیم بگیری چه می‌خواهی بخری. نفر بعدی که پشت سرت ایستاده هم خوش‌اخلاق و بدون عجله صبر می‌کند تا کار تو اول تمام شود. تا اینجا که دیده‌ام خانمها در اکثر موارد مقدم هستند و آقایان اغلب تعارف می‌کنند خانمها کارشان را قبل از آنها انجام بدهند.
اما همین آرژانتینی‌های خوش‌اخلاق و خوشرو به شدت تعصب نژادی دارند. سیاهپوست تقریبا وجود ندارد، اگر هم باشد به آن شخص با فرودستی نگاه می‌کنند. این درباره بومی‌های امریکای جنوبی هم صدق می‌کند. آرژانتینی‌ها، با بولیویایی‌ها رفتار بدی دارند. آنها را به کارهای پست که خودشان نمی‌خواهند انجام بدهند می‌گمارند. بولیویایی‌ها هم که بخاطر کار و پول درآوردن به این مملکت آمده‌اند اعتراضی نمی‌کنند. این داستان آشنا نیست؟ افغانی‌ها در ایران؟ یا مکزیکی‌ها در امریکا؟
جنبه‌ی دیگری که در آرژانتینی‌ها توجهم را جلب می‌کند مصرفی بودنشان است. کپیتالسیم روی روش زندگی‌شان چنگ انداخته و مرا به یاد امریکا می‌اندازد. همان بیلبوردهای تبلیغاتی، همان سیستم استخدامی، همان اصرار به اینکه بخرید، بخرید، بیشتر بخرید!! آرژانتینی‌ها علاقه‌ای وصف‌ناشدنی به امریکا دارند. برای آنها امریکا همان تعریف بهشت است. مک‌دانلدز یا نایکی فرقی نمی‌کند. هرچه در امریکا باب باشد به مذاقشان خوش می‌آید. اما خب باید انصاف داد که سلیقه‌شان از امریکایی‌ها بهتر است. شاید بخاطر خون ایتالیایی و اسپانیایی که از اجدادشان به ارث برده‌اند.
هالیوود قسمت بسیار بزرگی از درآمدش را از امریکای لاتین به دست می‌آورد. در کل در امریکای جنوبی فیلمهای لاتین به سختی پیدا می‌شوند و این امر در آرژانتین تشدید می‌شود. روی پرده‌های سینما جدیدترین فیلمهای هالیوودی وجود دارند. مغازه‌های کرایه فیلم انگار از بلاک باستر امریکا کپی شده‌اند. بخش بسیار کوچکی به فیلمهای آرژانتینی اختصاص یافته.
اما علاقه‌ی شدید آرژانتینی‌ها به فوتبال و شاید بهتر باشد بگویم تعصبشان وصف ناشدنی‌ست. اگر روزی گذارتان به آرژانتین افتاد، با رعایت نکات ایمنی به ورزشگاه بروید تا تعصب فوتبال امریکای لاتین را تجربه کنید. تجربه‌ی بی‌نظیری‌ست! آنقدر توجهتان به هوادارهای پرشور جلب می‌شود که تماشای بازی را فراموش می‌کنید!
اما! همین آرژانتینی‌های پر تعصب، وقتی پای مسائل اجتماعی وسط می‌آید بی رگ تر از سیب زمینی هستند! حتی وقتی زندگیشان به طور مستقیم توسط این مشکلات لطمه می‌بیند کنار می‌نشینند و بساط کبابشان به راه است. اگر در محله یا شهرشان خشونت یا دزدی زیاد بشود، اهل جوش آوردن و اعتراض به مسئولین نیستند. آرژانتین هم یکی از کشورهاییست که تورم در آن رشد بسیار بالایی دارد. در یکماه گذشته که در این کشور بودم، دولت دو مرتبه قیمت اجناس و کرایه وسایل حمل و نقل عمومی را افزایش داد، اما از کسی دم بر نیامد. همه قیمت جدید را بدون اخم و اعتراض پرداخت می‌کنند، حتی اگر از دو سال پیش حقوقشان تغییری نکرده باشد. یک مورد دیگر که به تقلید از امریکا انجام می‌دهند سوء استفاده و شکایت از دیگران است. مثلا اگر در محل کار مشکل کوچکی پیدا کنند آنرا بزرگ می‌کنند و با شکایت و دادگاه، علاوه بر گرفتن مخارج، حقوق بیکاری هم دریافت می‌کنند. همان سو کردن که ایرانیهای امریکا خوب با این کلمه آشنا هستند. آرژانتینی‌ها هم منتظر فرصتی هستند که مثل انگل به آدم بخت برگشته‌ی دیگری آویزان شوند و ارتزاق کنند. این سوء استفاده همه‌جانبه است. کارگر از صاحب کار، مشتری از فروشنده، و مقامات دست بالا از مردمی که به آنها رای داده‌اند. در آرژانتین، افرادی که وارد دستگاه سیاست می‌شوند به سرعت ثروتمند می‌شوند، و به قول ما ثروت مملکت را می‌چاپند. اما مسئله اینجاست که صدای اعتراض به این اقدامات بسیار ضعیف است، و اغلب با رشوه‌ای خاموش می‌شود. تنها چیزی که به نظرم می‌آید این است که آرژانتین هنوز ثروت ذخیره‌ی بسیاری دارد که سرپا نگهش داشته.