رفت و آمد در امریکا کار مشکلی‌ست اگر بخواهید از وسایل نقلیه‌ی عمومی استفاده کنید. البته در برخی شهرهای بزرگ وسایل حمل و نقل عمومی یافت می‌شوند و اما در بیشتر نقاط به قول معروف دست و پایتان می‌ماند در پوست گردو. در این حالت یا باید اتومبیل بخرید و مخارج اضافه‌ی آن از جمله بیمه و تعمیرات را به جان بخرید و یا مبلغ هنگفتی کنار بگذارید برای کرایه‌ی اتومبیل.
اما وسایل حمل و نقل عمومی
سرویسهای قطار بین شهری در مسیرهای بلند امترک Amtrak نام دارد و چهار مسیر هست که شرق و غرب امریکا را به هم متصل می‌کنند و چون من به نقشه‌ها علاقه دارم نقشه‌ی مسیرهای اصلی قطار امترک را اینجا می‌گذارم
اینکه سفر چقدر به طول بیانجامد بستگی به مسیر دارد. در مجموع قطارهای بین شهری در امریکا سریع نیستند اما در عوض گران هستند. به طور مثال سفر از سن فرنسیسکو تا شیکاگو که یک سفر پنجاه و سه ساعتی‌ست در مسیر یکطرفه در واگنهای معمولی (که صندلیها مثل صندلی اتوبوس چیده شده) صد و هشتاد و هشت دلار و برای کرایه کردن کوپه کامل ششصد و شصت دلار برای کوپه‌ی دونفره، هزار و چهارصد دلار برای اتاق دو نفره، و هزار و صد و شصت دلار برای کوپه‌ی چهار نفره‌ی خانوادگی هزینه برمی‌دارد. این هزینه‌ها را مقایسه کنیم با هزینه‌ی سفر با قطار در ایران یا ترکیه، در حالی که قطارهای امترک تفاوت چندانی با قطارها در آن کشورها ندارند. حالا این هزینه‌ها را مقایسه کنیم با بلیط هواپیما که همین مسیر را به صورت رفت و برگشت با حدود سیصد تا چهارصد دلار و در مدت چهار ساعت طی می‌کنند، متوجه می‌شویم که چرا سفر قطار در امریکا طرفدار چندانی ندارد. رفت و آمد با اتوبوسهای گری هاوند Greyhound تفاوت محسوسی از نظر زمان یا قیمت با سفر با قطار ندارد اما اینهم بیشتر برای مسیرهای کوتاهتر در داخل یک ایالت یا رفتن به ایالتهای همسایه استفاده می‌شود.
برای سفر در مسیرهای کوتاهتر به شهرهای همسایه، امکاناتی در شهرهای بزرگ وجود دارد مثلا قطارهای Bart و Caltrain در اطراف سن فرنسیسکو و یا Metra در اطراف شهر شیکاگو. با کمی جستجو می‌توان این قطارهای مسیرهای کوتاه را روی اینترنت پیدا کرد. هزینه‌ها اغلب پایین هستند اما بازهم مشکل این است که این نوع قطارها را تنها می‌توان در شهرهای بزرگ پیدا کرد.
به همین نسبت وسایل حمل و نقل عمومی در شهرهای بزرگ راحت‌تر پیدا می‌شوند و البته این مسئله در شرق امریکا که نفوذ فرهنگ اروپایی روی آنها بیشتر بوده بهتر جا افتاده تا غرب امریکا. صادقانه بگویم که در کالیفرنیا تنها جایی که بتوانید اتوبوس داخل شهری بدون مشکل و انتظار طولانی سوار شوید شهر سن فرنسیسکو است. در لس‌آنجلس اتوبوسهای داخل شهری دیدم. خودم هیچوقت استفاده نکردم. اما از اطرافیانم شنیده‌ام که مردم استفاده از اتوبوس را به پایین بودن کلاس ارتباط می‌دهند و آنرا مختص قشر سطح پایین جامعه و یا همان مهاجرهای امریکای لاتین و سیاهپوستها می‌دانند! نمی‌توانم روی حرف اطرافیانم به طور صد در صد استناد کنم ولی به طور قطع می‌توانم بگویم که چنین طرز تفکری در شرق امریکا مثل شیکاگو یا نیویورک و حتی واشنگتن دی‌سی وجود ندارد.
در شهرهایی که در امریکا سیستم مترو (قطار زیر زمینی و روی زمین) دارند روش خرید کارت و استفاده از همان کارت برای استفاده از اتوبوس متفاوت است. مثلا در شیکاگو هزینه‌ی قسمت اول سفر (فرقی نمی‌کند اتوبوس باشد یا قطار CTA ) دو دلار و بیست و پنج سنت است، اما اگر بخواهید در ادامه‌ی مسیر سوار قطار یا اتوبوس دیگری بشوید باید حداقل بیست و پنج سنت در کارتتان پول داشته باشید. اگر مسیرتان یک سفر دیگر با قطار یا اتوبوس در پی دارد مسیر سوم مجانی خواهد بود اما همه‌ی اینها شرط زمانی دارند. از سفر اول تا سفر سوم نباید بیشتر از دو ساعت فاصله بیفتد. بعد از دو ساعت دوباره باید دو دلار و هفتاد و پنج سنت در کارتتان داشته باشید. (گیج کننده به نظر می‌آید ولی در واقع خیلی آسان است). در شهر واشنگتن هزینه‌ها به نسبت فاصله‌ی ایستگاه مبدا و مقصد متفات است، به همین دلیل در واشتگتن باید هنگام ورود و خروج از ایستگاه مترو کارت خود را وارد دستگاه کنید تا هزینه‌ی لازم را از آن کم کند. در نیویورک شما برای خرید کارت ترنسفر مبلغی می‌پردازید (که فراموش کرده‌ام) و این باعث می‌شود که کارت را پیش خود نگه‌دارید و هر بار در باجه‌ها به آنها مبلغی اضافه کنید تا بتوانید از مترو و یا اتوبوس استفاده کنید. (درباره‌ی نیویورک خیلی مطمئن نیستم که اطلاعاتی که بخاطرم مانده درست باشند). اما در هرسه‌ی این شهرها امکان خریداری کارت برای استفاده‌ی نامحدود در یک روز هست، و قانون هر کدام با دیگری متفاوت است. مثلا در شیکاگو One day Pass برای بیست و چهار ساعت کامل قابل استفاده است اما در نیویورک بدون توجه به اینکه چه ساعتی آغاز به استفاده از کارت کردید در ساعت دو نیمه‌شب مبلغ کارت صفر می‌شود و باید دوباره به آن پول اضافه کنید.
امیدوارم اطلاعات این پست باعث سرگردانی مسافرها نشود!
اما وسایل حمل و نقل عمومی
سرویسهای قطار بین شهری در مسیرهای بلند امترک Amtrak نام دارد و چهار مسیر هست که شرق و غرب امریکا را به هم متصل می‌کنند و چون من به نقشه‌ها علاقه دارم نقشه‌ی مسیرهای اصلی قطار امترک را اینجا می‌گذارم
برای سفر در مسیرهای کوتاهتر به شهرهای همسایه، امکاناتی در شهرهای بزرگ وجود دارد مثلا قطارهای Bart و Caltrain در اطراف سن فرنسیسکو و یا Metra در اطراف شهر شیکاگو. با کمی جستجو می‌توان این قطارهای مسیرهای کوتاه را روی اینترنت پیدا کرد. هزینه‌ها اغلب پایین هستند اما بازهم مشکل این است که این نوع قطارها را تنها می‌توان در شهرهای بزرگ پیدا کرد.
به همین نسبت وسایل حمل و نقل عمومی در شهرهای بزرگ راحت‌تر پیدا می‌شوند و البته این مسئله در شرق امریکا که نفوذ فرهنگ اروپایی روی آنها بیشتر بوده بهتر جا افتاده تا غرب امریکا. صادقانه بگویم که در کالیفرنیا تنها جایی که بتوانید اتوبوس داخل شهری بدون مشکل و انتظار طولانی سوار شوید شهر سن فرنسیسکو است. در لس‌آنجلس اتوبوسهای داخل شهری دیدم. خودم هیچوقت استفاده نکردم. اما از اطرافیانم شنیده‌ام که مردم استفاده از اتوبوس را به پایین بودن کلاس ارتباط می‌دهند و آنرا مختص قشر سطح پایین جامعه و یا همان مهاجرهای امریکای لاتین و سیاهپوستها می‌دانند! نمی‌توانم روی حرف اطرافیانم به طور صد در صد استناد کنم ولی به طور قطع می‌توانم بگویم که چنین طرز تفکری در شرق امریکا مثل شیکاگو یا نیویورک و حتی واشنگتن دی‌سی وجود ندارد.
در شهرهایی که در امریکا سیستم مترو (قطار زیر زمینی و روی زمین) دارند روش خرید کارت و استفاده از همان کارت برای استفاده از اتوبوس متفاوت است. مثلا در شیکاگو هزینه‌ی قسمت اول سفر (فرقی نمی‌کند اتوبوس باشد یا قطار CTA ) دو دلار و بیست و پنج سنت است، اما اگر بخواهید در ادامه‌ی مسیر سوار قطار یا اتوبوس دیگری بشوید باید حداقل بیست و پنج سنت در کارتتان پول داشته باشید. اگر مسیرتان یک سفر دیگر با قطار یا اتوبوس در پی دارد مسیر سوم مجانی خواهد بود اما همه‌ی اینها شرط زمانی دارند. از سفر اول تا سفر سوم نباید بیشتر از دو ساعت فاصله بیفتد. بعد از دو ساعت دوباره باید دو دلار و هفتاد و پنج سنت در کارتتان داشته باشید. (گیج کننده به نظر می‌آید ولی در واقع خیلی آسان است). در شهر واشنگتن هزینه‌ها به نسبت فاصله‌ی ایستگاه مبدا و مقصد متفات است، به همین دلیل در واشتگتن باید هنگام ورود و خروج از ایستگاه مترو کارت خود را وارد دستگاه کنید تا هزینه‌ی لازم را از آن کم کند. در نیویورک شما برای خرید کارت ترنسفر مبلغی می‌پردازید (که فراموش کرده‌ام) و این باعث می‌شود که کارت را پیش خود نگه‌دارید و هر بار در باجه‌ها به آنها مبلغی اضافه کنید تا بتوانید از مترو و یا اتوبوس استفاده کنید. (درباره‌ی نیویورک خیلی مطمئن نیستم که اطلاعاتی که بخاطرم مانده درست باشند). اما در هرسه‌ی این شهرها امکان خریداری کارت برای استفاده‌ی نامحدود در یک روز هست، و قانون هر کدام با دیگری متفاوت است. مثلا در شیکاگو One day Pass برای بیست و چهار ساعت کامل قابل استفاده است اما در نیویورک بدون توجه به اینکه چه ساعتی آغاز به استفاده از کارت کردید در ساعت دو نیمه‌شب مبلغ کارت صفر می‌شود و باید دوباره به آن پول اضافه کنید.
امیدوارم اطلاعات این پست باعث سرگردانی مسافرها نشود!
دوبار دیگه که بخونم و یک یادداشتهایی بردارم از سرگردونی در میام.
پاسخحذفنمیدونم نسیم و جعفر رو می شناسی یانه. یه زوج جهانگردن 86 از ایران با دوچرخه شروع کردن و آخر 87 برگشتن.
پاسخحذفتو آمریکا که بودن اونجا چند بار با اتوبوس و هواپیما هم سفر کردن.یه چیز جالب در مورد اتوبوسهای بین ایالتی آمریکا می گفتند که مثلا اگه از شمال غرب بخوای بری جنوب غرب اول باید اتوبوس شمال-غرب جنوب-شرق رو سوار شی و بعد وسط راه پیاده بشی و بعد اتوبوس شمال-شرق جنوب-غرب رو سوار بشی!
جالب بود برام.
آره، حتی قطار هم تو بعضی مسیرها اینطوری و وسطش یهویی اتوبوس سواری داره. اما این دو نفر رو نمی‌شناسم
پاسخحذف