مخلفات و مخارج!

دوستی درباره مخلفات سفر و مخارج سئوال فرمودند. عرض شود که منظورتان از مخلفات را نمی‌فهمم. خلاصه‌ی ماجرا یک کوله پشتی‌ست، یک لپتاپ و دو پاسپورت! در ارزانترین مکان ممکن سکونت می‌کنم، حتی‌الامکان مدت بیشتری در هر شهر می‌مانم تا مخارج رفت و آمد کمتر بشود. سعی می‌کنم مشغول به کار بشوم، کارهای خدماتی، مثل الان که در پذیرش هاستل کار می‌کنم. هاستل را نمی‌دانم می‌شناسید یا نه. با هتل فرق دارد. هاستل مجموعه‌ایست از اتاقهایی که با دیگران شریک می‌شوید. در اتاق ممکن است بین دو تا دوازده تخت باشد. بسته به اقبالتان هم‌اتاقی‌های متفاوتی نصیبتان خواهد شد. بعضی خروپف می‌کنند، بعضی به حمام اهمیت نمی‌دهند و بوی جورابشان یا حتی خودشان اتاق را برمی‌دارد، بعضی در حالت مستی به اتاق می‌آیند و سر و صدا می‌کنند. اما سر و صدا و باقی قضایا تنها بعد منفی ماجرا هستند. پیدا کردن دوستان بی‌نظیر و شنیدن خاطراتشان به همه دردسر ها می‌ارزد. واقعیت این است که در هاستل می‌توانی افرادی شبیه خودت پیدا کنی. کسانی که عاشق سفرند، به هتلهای مجلل اهمیتی نمی‌دهند، به اتاق مشترک و حمام عمومی خرسندند تا هزینه باقی ماندن در محل را برای چند ماه دیگر تامین کنند. درباره نا امنی اگر فکر می‌کنید، باید بگویم در این چند سال اقامت هاستلی که تجربه‌ی ناخوش‌آیندی برای من پیش نیامده. شنیده‌ام که بعضی‌ها به کیفشان دستبرد زده شده. اما تابحال درباره‌ی خطر جانی یا ناموسی (!) چیزی نشنیده‌ام. واقعیت این است که اکثرش بستگی به خود فرد دارد، که محیط مناسبی انتخاب کند، و مراقب خودش باشد.
حساب سرانگشتی بخواهی در بوگوتا اگر مراقب جیب خود باشی در روز بین بیست تا چهل دلار خرجت می‌شود. هاستلها اغلب روی دوازده دلار می‌چرخند. باقیش می‌شود خرج خورد و خوراک و آبجو و ... اینجا همه‌اش بستگی به خودت دارد، که چگونه بخوری و بنوشی.
نمی‌دانم آیا تصور من اینچنین است یا واقعیت دارد که ایرانیها دست دارند همه عوامل کامل و بی‌نقص باشند تا از سفرشان راضی باشند. جمع‌بندی نمی‌کنم، اما خیلی‌ها هستند که از ایده‌ی هاستل حالت اشمئزاز بهشان دست می‌دهد، که چطور کسی حاضر است به چنین خفتی تن بدهد که مثلا حمامش با عده‌ای دیگر مشترک باشد. یا در اتاقی بخوابد که آدمهای غریبه‌ی دیگری در آن خوابیده‌اند. البته که هتل چهارستاره و غذای رستوران معروف و تعطیلات در ساحل خصوصی عالی‌ست. اما اگر کسی امکانات مالی چنین تعطیلاتی را نداشته باشد چرا باید خودش را از سفر محروم کند؟ و از تمام افراد و مکانهایی که می‌تواند بشناسد و از آنها لذت ببرد؟