راهنمای مخارج

دوست عزیزم زهره سادات از وبلاگ پردیس موعود از من درخواست کرده بود که مختصری درباره‌ی حدود مخارج اولیه در هر کشوری که بوده‌ام توضیح بدهم. البته قیمت هیچ کالا یا خدماتی در هیچ‌کجای دنیا یکسان باقی نمی‌ماند اما این لیست حداقل به درک تفاوت قیمت بین برخی کشورها کمک می‌کند.

این لیست متعلق به سفر ماه اکتبر ۲۰۱۰ تا ماه جولای ۲۰۱۱ میلادی‌ست.

کلمبیا: واحد پول: پزوی کلمبیا 

هر دلار امریکا: حدود ۱۷۰۰ پزوی کلمبیایی

مخارج شهر بوگوتا: (در شمال کشور و شهرهای توریستی، مخارج بالاتر و در سایر نقاط مخارج کمی پایین‌تر از پایتخت است)

• بطری آب: ۱۸۰۰ پزو (آب بوگوتا قابل آشامیدن و گواراست، درباره‌ی سایر شهرها از اهالی یا از هتل سئوال کنید)
• سفر یک طرفه با مینی‌بوس داخل شهری: ۱۳۰۰ پزو
• سفر یک طرفه با اتوبوس بین شهری: ۴۵۰۰۰ پزو برای سفر هشت تا ده ساعته
• یک ناهار در غذاخوری‌های ارزان‌قیمت محلی: ۴۵۰۰ پزو
• یک ناهار در رستورانهای توریستی ۱۲۰۰۰ پزو
• سرویس لباسشویی، هر کیلو ۴۰۰۰ پزو

اکوادر:

واحد پول دلار امریکا (اسکناسهای درشت‌تر از بیست دلار در اکثر مکانها و حتی بانکها مورد قبول قرار نمی‌گیرند)

مخارج شهر کیتو: (سایر شهرها کمابیش همین قیمتها را رعایت می‌کنند)

• بطری آب: ۳۰ سنت
• سفر یک طرفه با اتوبوس داخل شهری: ۲۵ سنت 
• سفر یکطرفه با اتوبوس بین شهری: ۵ دلار برای سفر چهار ساعته
• یک ناهار در غذاخوری ارزانقیمت محلی: یک و نیم دلار
• یک ناهار در رستورانهای توریستی: هفت دلار
• سرویس لباسشویی، هر کیلو: ؟

پرو- واحد پول سُل Sol

هر دلار امریکا: حدود دو ممیز شصت سل

مخارج شهر لیما: (مکانهای توریستی مانند کوزکو عموما گرانتر از لیما هستند)

• بطری آب: یک و نیم سل
• سفر یک طرفه با مینی‌بوس داخل شهری: ۲ سل
• سفر یکطرفه با اتوبوس بین شهری: ۹۰ سل برای سفر یازده ساعته
• یک ناهار در غذاخوری ارزانقیمت: ۸ سل
• یک ناهار در رستورانهای توریستی: ۲۵ سل
• سرویس لباسشویی، هر کیلو: سه و نیم سل

بولیوی- واحد پول بولیویانو

هر دلار امریکا حدود هفت و نیم بولیویانو

مخارج شهر لاپاز: ( در شهر سانتا کروز مخارج بیشتر از لاپاز بود) 

• بطری آب: سه و نیم بولیویانو 
• سفر یک طرفه با اتوبوس داخل شهری: بین یک تا سه بولیویانو. (بستگی به ساعت روز داشت!)
• سفر یکطرفه با اتوبوس بین شهری: ۲۰ بولیویانو برای سفر پنج ساعته
• یک ناهار در غذاخوری ارزانقیمت: ۷ بولیویانو
• یک ناهار در رستورانهای توریستی: ۲۰ بولیویانو
• سرویس لباسشویی، هر کیلو: ۸ بولیویانو

آرژانتین - واحد پول پزوی آرژانتین

هر دلار امریکا حدودا برابر با چها پزو

مخارج شهر‌بوئنوس آیرس(همطراز با شهرهای کردوبا و روساریو، در جنوب کشور قیمتها به شدت بالا می‌روند)

• بطری آب: ۵ پزو
• سفر یک طرفه با اتوبوس داخل شهری: یک ممیز بیست پزو
• سفر یکطرفه با اتوبوس بین شهری: ۱۷۰ پزو برای سفر پنج ساعته
• یک ناهار در غذاخوری ارزانقیمت: غذاخوری ارزانقیمت محلی مثل سایر کشورها وجود ندارد اما یک ساندویچ ساده‌ی همبرگر می‌تواند ۲۵ پزو قیمت داشته باشد
• یک ناهار در رستورانهای توریستی: ۵۰ پزو
• سرویس لباسشویی، هر کیلو: ؟

اروگوئه - واحد پول پزوی اروگوئه

هر دلار امریکا حدودا برابر با ۱۸ پزو

مخارج شهر مونته ویدئو:

• بطری آب: ۲۰ پزو
• سفر یک طرفه با اتوبوس داخل شهری: ۱۰پزو
• سفر یکطرفه با اتوبوس بین شهری: ۲۰۰ پزو برای سفر دو ساعت و نیمه
• یک ناهار در غذاخوری ارزانقیمت: ؟
• یک ناهار در رستورانهای توریستی: ؟
• سرویس لباسشویی، هر کیلو: ؟

امریکا (تنها برای یک مقایسه سرانگشتی)

توجه: در امریکا مالیات بعد در هنگام خرید به مبلغ جنس اضافه می‌شود پس بسته به منطقه‌ای که در آن هستید درصدی را باید به مبالغ یاد شده اضافه کنید. مثال: در شهر سن‌فرنسیسکو خرید خوراکی‌های بسته بندی شده مالیات ندارند و به مواد غیر خوراکی، غذاهای طبخ شده و خدمات هشت و نیم درصد مالیات اضافه می‌شود. در شهر شیکاگو این نسبت به دو و بیست و پنج صدم درصد مالیات بر مواد خوراکی بسته بندی شده و ده و بیست و پنج صدم درصد مالیات بر سایر موارد افزایش پیدا می‌کند اما استثناهایی هم وجود دارد به طور مثال مالیات بر بطری‌های آب و نوشیدنی در شهر شیکاگو دوازده و هفتاد و پنج صدم درصد می‌باشد!

• بطری آب: ۲ دلار در سوپر مارکت چهار دلار در فرودگاه و یا مکانهای توریستی
• سفر یک طرفه با اتوبوس داخل شهری: ۲ تا ۲و نیم دلار
• سفر یکطرفه با اتوبوس بین شهری: ۲۱ دلار برای سفر دو ساعت و نیمه
• یک ناهار در غذاخوری ارزانقیمت: ۵ دلار برای ساندویچ
• یک ناهار در رستورانهای توریستی: ۲۰ دلار به بالا
• سرویس لباسشویی، هر کیلو: حدودا ۴ دلار

Carnaval

به مناسبت رسیدن فصل کارناوال، بهتر دیدم یه توضیح کوتاه درباره‌ی این رویداد جمعی بدهم.

کارناوال، یکی از بزرگترین و رنگارنگترین اتفاقات سال در هر کشور امریکای لاتین است. پیشینه‌ی تاریخی آن به درستی مشخص نیست، در ویکی‌پیدیای فارسی از کارناوال به عنوان بخشی از فرهنگ رومی کاتولیک نام‌برده شده و در ویکی‌پیدیای انگلیسی به زمان روزه‌داری کاتولیکها و خودداریشان از خوردن گوشت اشاره شده، اما دوست هلندی من، لوکاس، نظریه‌های دیگری داشت که به نظر من هم جالب می‌آمد. لوکاس می‌گفت کارناوال از اروپا به امریکای لاتین آورده نشده و قضیه برعکس است. به طور مثال، کارناوال غیر مذهبی دیگری در جنوب کلمبیا وجود دارد به اسم کاناوال سیاهان و سفیدان Carnaval de Negros y Blancos ، که از دوم تا هفتم ماه ژانویه مردم صورت خود را به سیاه یا سفید (برعکس رنگ پوست خودشان) رنگ می‌زنند و به همدیگر رنگ می‌پاشند تا همه به یک شکل دربیایند! اغلب مسافرها طوری برنامه ریزی می‌کنند که در این زمان در شهر پستو Pasto باشند و رژه‌ی عروسکهای عظیم‌الجثه و دست‌ساز را از دست ندهند. اما داستان این کارناوال مربوط به زمانی بود که اسپانیایی‌ها بر این مناطق حکومت می‌کردند و در این زمان از سال، جشنی همه‌گانی برگزار می‌شد و از ارباب و خدمتکار در آن شرکت می‌کردند و برای اینکه تبعیض بین آنها از بین برود صورتشان را رنگ می‌زدند و لباسهای مضحک می‌پوشیدند. اما قسمت دوم این نظریه برمی‌گردد به ریشه‌ی لغوی آن که شباهت دارد به Carne Vale که معنی‌ تحت‌الفظی‌اش می‌شود گوشت ارزش دارد و داستان آن برمی‌گردد به مناطق جنوب اروپا پس از فصل شرابگیری که در روستاها و شهرها جشن‌های مفصل برگزار می‌شد و کباب و شراب فراوان صرف می‌شد. در هر صورت هر کدام از این جشن‌ها یا هر دو می‌تواند پیش‌زمینه‌ی تاریخی برگزاری کارناوال باشد که سران مسیحی، تاریخ آنرا به چهل روز پیش از عید پاک تثبیت کردند و بر آن مهر مذهبی زدند. بگذریم.

مشهورترین کارناوال، کارناوال شهر ریو در برزیل است که بخاطر رقاصهای سامبا و فرهنگ افریقایی برزیلی حاکم بر آن شهرت جهانی دارد. 

بارانکیا یا به لهجه‌ی کلمبیایی‌هابارّانکیژا، شهر فقیر نشینی در شمال کلمبیاست که اکثریت ساکنین آن سیاهپوست هستند. خود کلمبیایی‌ها ادعا می‌کنند کارناوال شهر بارانکیا بعد از ریو در برزیل، بزرگترین کارناوال در دنیاست. راست و دروغش را می‌گذاریم به عهده‌ی آنها که کارناوال را در مناطق دیگر دیده‌اند، اما برای من که فرصت بودن در یکی از روزهای کارناوال را داشتم، این رویداد شاد و رنگارنگ هیچوقت از ذهنم محو نخواهد شد. از نکات این مراسم می‌توان به طراحی لباسهای قدیمی و رقصهای محلی منطقه‌ی کاراییب از کشور کلمبیا اشاره کنم.

در کشور بولیوی، شهر ارورو Ururo مرکز کارناوال کشور است که با لباسهای زرق و برق‌دار و رقصهای دسته جمعی از نکات معروف آن هستند. دوستان بولیویایی‌ام از من دعوت کرده بودند که برای کارناوال امسال مهمانشان باشم که البته برایم مقدور نبود.

سالن ماسکها در موزه‌ی انسانشناسی شهر لاپاز

نمونه‌ی ماسک استفاده شده در کارناوال ارورو. موزه‌ی انسانشناسی لاپاز.

از البسه‌ی مخصوص کارناوال ارورو. در ساخت این لباسها فلز استفاده‌ی فراوانی دارد و به همین‌ جهت بسیار سنگین هستند. عکس در کارگاه تولیدی در شهر کوچابامبا گرفته شده.

نمونه‌ی دیگری از ماسک و لباس مخصوص کارناوال. کارگاه دیگری در شهر کوچابامبا.

در کشور اکوادر شهر آمباتو Ambato محل رقص و جشن است. آمباتو، همانند ارورو و بارانکیا، جزو شهرهای فقیر نشین و کم توریست کشورشان محسوب می‌شوند و در واقع مسافرها جز در زمان کارناوال، رفتن به این شهرها را ضروری نمی‌دانند. 

اما کارناوال در کشور اروگوئه طولانی‌ترین زمان را (چهل روز) دارد و زمانی که در اروگوئه بودم متوجه شدم که توریستی‌ترین زمان برای این کشور محسوب می‌شود. پایتخت اروگوئه، شهر مونته ویدئو میزبان بزرگترین جشنهای کارناوال در این کشور است. 

درباره‌ی کارناوال در کشورهای اروپایی چیز زیادی نمی‌دانم. می‌دانم که در اسپانیا و هلند، کارناوال بسیار پرشور است. لوکاس برایم آنقدر از کارناوال و مراسم جمعی دیگر در آمستردام گفت که قانع شدم هلند باید شادترین کشور دنیا باشد. قضاوتش با شما که هلند را دیده‌اید.

Carnaval de Barranquilla

تجربه‌ی من از کارناوال، برمی‌گردد به ماه فوریه سال ۲۰۱۱ میلادی. من به همراه اِما، دختر هلندی که در کارتاخنا با او آشنا شده بودم، صبح زود به مقصد بارانکیا به راه افتادیم. مینی‌بوس اول ما را در جاده‌ای سه‌شاخه که بی‌شباهت به جاده‌ی قدیم کرج نبود پیاده کرد. آنجا روی قوطی‌های حلبی منتظر اتوبوسهایی شدیم که از ترمینال می‌آمدند و به سمت شمال شرق کشور می‌رفتند. مرد جوانی که به نظر می‌آمد نان پرحرفی‌اش را می‌خورد، گفت به ما راهنمایی خواهد کرد تا سوار کدام اتوبوس بشویم. همه‌ی مردهایی که در آن قسمت جاده در حال فروشندگی و یا مسافرکشی بودند می‌دانستند ما داریم برای کارناوال می‌رویم و برایمان از زیبایی‌های آن می‌گفتند. بالاخره اتوبوس ما آمد و مرد جوان آمد و از ما پول خواست. سکه‌ای به دادیم و سوار شدیم. در طول مسیر از دیدن اتومبیلهایی که با رنگ و کاغذرنگی پوشیده شده بودند به هیجان می‌آمدیم و دلمان می‌خواست هر چه زودتر به بارانکیا برسیم. با رسیدن به مقصد با شهری مواجه شده بودیم که درب و داغان می‌نمود. از اهالی شهر سئوال کردیم و با راهنمایی آنها سوار مینی‌بوس دیگری شدیم که درست در قسمت انتهایی رژه پیاده‌مان کرد. به دنبال مکان مناسبی برای دیدن رژه می‌گشتیم اما با فضاهای حصارکشی شده و قیمتهای گران مواجه می‌شدیم. چون درباره‌ی عدم امنیت شهر شنیده بودیم به پرداخت مبلغ عادلانه‌تری راضی شدیم و وارد فضایی محصور شدیم که یک گروه در آن موسیقی اجرا می‌کرد اما بعد فهمیدیم دید خوبی نسبت به رژه نداریم. به هر صورت، بودجه‌ی بزرگی برای این کارناوال نداشتیم و باید به همین مکان راضی می‌بودیم، و البته نمی‌شود آدم در بین کلمبیایی‌های در حال جشن گرفتن باشد و به او بد بگذرد! اولین روش معمول کلمبیایی‌ها برای دعوت غریبه‌ها به جمعشان، شریک شدن مشروب الکلی‌شان آگواردینته است که از نیشکر گرفته می‌شود. راه حل دوم دعوت غریبه‌ها به رقص است، و راه حل سوم که در محل کارناوال رواج بسیاری داشت جنگ برف شادی بود! هر گروهی یک اسپری برف شادی به دست به گروه دیگر حمله می‌کرد و از آنها آدم‌برفی می‌ساخت، و گروه دوم به مقابله برمی‌خاست و نتیجه‌اش جیغ و شادی و خنده بود که این وسط ما هم از این حملات بی‌نصیب نماندیم! 

کم‌کم گروههای شرکت کننده در رژه‌ی کارناوال از راه رسیدند و فضا با رنگها و اصوات موسیقی پر شد. اگرچه در موقعیت خوبی قرار نداشتیم و نمی‌توانستیم عکسهای خوبی بگیریم، اما از تماشای رقص زنان با لباسهای محلی و نمایش گروههای کمدی لذت فراوان بردیم و خوشحال بودیم که تصمیم به آمدن گرفتیم.

ملکه‌ی کارناوال. لباس او از پارچه‌ای درست شده که در زمان قدیم مخصوص لباس زنان برده بود. این پارچه‌ی چهارخانه‌ی قرمز و سفید این‌روزها جزو میراث تاریخی کشور محسوب می‌شود و در مناطق شمال کشور برای مراسم مختلف و رقص‌های کومبیا استفاده می‌گردد

احتمالا ملکه‌ی جنگل!! این ملکه با حرکات نمایشی مردمی را که سر راهش قرار می‌گرفتند شکار می‌کرد!

محبوب‌ترین گروه کارناوال نوجوانهایی بودند که به پوست خود رنگ سیاه زده بودند و حرکات مضحکی انجام می‌دادند. آنها سه مرتبه از مسیر رژه عبور کردند و هر بار با تشویق طولانی تماشاچی‌ها روبرو شدند

این هم آخرین عکس. این پیرمرد تخم مرغ آب‌پز می‌فروخت. چیزی که در جای دیگر ندیده بودم. غذاهای موجود در گاریهای دستفروشی در مسیر عمدتا سوسیسهای کباب‌شده و مرغ سرخ‌شده می‌فروختند و دیدن یک خوراکی سالم‌تر و ساده‌تر خیلی جالب بود.

اما چیزی که بیشتر از رژه اهمیت داشت، جشنها و رقص مردم عادی بود که در تمام طول شب ادامه داشت. برایم جالب بود که این شهر رنگ و رو رفته و فقیر، سالی یکبار زنده می‌شود و رنگ و شادی در آن موج می‌زند. اهمیت کارناوال در این است که طبقات مختلف فراموش می‌شوند و همه‌ی مردم در یک امر شادی‌آفرین مشارکت می‌کنند. امیدوارم شما هم روزی این جشن همگانی را تجربه کنید.

سن‌فرنسیسکو، هفته‌ی چهارم

نزدیک به یک ماه از اقامت من در سن‌فرنسیسکو می‌گذرد و این شهر عجایب، در مواردی خاص توجه مرا به خود جلب کرده. علاوه بر گوناگونی ملیتهایی که ساکن این شهر هستند و یا سیل توریستها و بک‌ پکرها که همیشه به چشمم می‌آیند، متوجه حالت عجیب و زیبایی در رفتار اهالی سن‌فرنسیسکو شده‌ام. در طول این یکماه به این نتیجه رسیده‌ام که سن‌فرنسیسکویی‌ها واقعا آدمهای اجتماعی‌ای هستند. آنها به اطرافشان توجه می‌کنند و از صحبت کردن با غریبه‌ها نمی‌ترسند. خیلی پیش می‌آید که در اتوبوس یا قطار نشسته‌ای و داری با کسی صحبت می‌کنی و نفر سومی درباره‌ی صحبت دونفره‌ی شما اظهار نظر کند. اگر چنین حالتی در شهر شیکاگو پیش بیاید، در اکثر مواقع دونفر در حال صحبت با نگاه غریبی به فرد سوم نگاهی می‌اندازند که بحث ما به شما چه ربطی دارد؟ اما برای اهالی سن‌فرنسیسکو این حرکت ابدا عمل غریبی نیست و دو نفر خیلی راحت نفر سوم را در بحثشان مشارکت می‌دهند و شاید دامنه‌ی بحث از این سه نفر هم بالاتر برود! بنابراین مورد خطاب قرار گرفتن توسط یک غریبه به هیچ وجه چیز غریبی نیست.

نکته‌ی دیگر که من در اهالی شهر سن‌فرنسیسکو دیدم، نوع نگاه عمومی آنها به اطرافیانشان است. برایشان فرقی نمی‌کند کسی که به او نگاه می‌کنند لباس رسمی به تن داشته باشد یا ظاهر بی‌خانمان‌ها را داشته باشد. اکثر مردم بدون توجه به ظاهر فرد مقابلشان، به او لبخند می‌زنند یا به او کمک می‌کنند. بازهم اگر این حالت را با شیکاگو مقایسه کنم، برخورد بسیار سردتر است و شیکاگویی‌ها تظاهر می‌کنند که فرد ژنده‌پوش را اصلا ندیده‌اند. اما اینجا دیده‌ام که فرد ژنده‌پوشی با بار لباسهای کهنه‌اش بخواهد سوار اتوبوس شود و فردی که کنار در ایستاده در واقع به او کمک می‌کند تا چرخ حامل لباسهایش را به داخل اتوبوس بیاورد. لااقل تا اینجا که برخورد داشته‌ام، قضاوت کردن درباره‌ی افراد چندان معمول نیست. 

سیستم حمل و نقل عمومی درون شهر نیز از این قاعده‌ی احترام و اعتماد مستثنی نیست. اینجا هر کسی مسئول پرداخت هزینه برای سوار شدن به اتوبوس و قطار است، اما درباره‌ی کنترل این پرداختها سخت‌گیری نمی‌شود. می‌توانید سوار بعضی قطارها یا اتوبوسها بشوید و هیچکس نیاید بلیطتان را کنترل کند. اما اکثریت خودشان را مسئول می‌دانند تا بلیط را خریداری کنند و یا با کارت ترانزیتشان روی دستگاههای خودپرداز درون اتوبوس و قطار و یا در ایستگاهها هزینه‌ی سفرشان را بپردازند. مطمئنا اگر ماموری از کسی مدرک نشان‌دهنده‌ی پرداخت بخواهد و آن فرد نتواند مدرک ارائه کند، جریمه‌ی سنگینی در انتظارش خواهد بود، اما تا اینجا من سخت‌گیری قابل ملاحظه‌ای در کنترل این مدارک ندیده‌ام. و البته بازهم این را با سیستم حمل و نقل عمومی در شهر شیکاگو مقایسه می‌کنم که طوری تهیه شده که هر فرد قبل از استفاده از وسایل، هزینه را کامل پرداخت کرده باشد و هیچ‌گونه اغماض یا آسان‌گیری‌ای در کار نیست. 

تا اینجا باید بگویم که شهر سن‌فرنسیسکو بسیار قابل زندگی‌تر از آنچه که تصور می‌کردم است. در برخوردهای قبلی‌ام با این شهر می‌گفتم انگار این شهر را برای توریستها ساخته‌اند! البته بخشی از این جریان حقیقت دارد. مناطقی در این شهر آنقدر توریستی هستند که اهالی به رفتن به آن مناطق رغبت نمی‌کنند، اما زندگی‌ای که در لایه‌لایه‌های این شهر نهفته، از آن محیطی منحصر به فرد ساخته که می‌تواند هر نوع آدمی را در خود بپذیرد.

انگار همانجا نشسته‌ام...

سفر قبلی که تهران بودم، همین دو سال پیش، صدای خیابانها را ضبط کرده بودم، که بعدترها توی غربت بنشینم و خودم را توی تهران حس کنم. امروز داشتم به صدای تجریش گوش می‌دادم. صدای راننده‌های تاکسی دربست، صدای فروشنده‌ای که نخود و لوبیا می‌فروشد به سه تومن. صدای استریو در یکی از پاساژها که می‌خواند، نگاه کن که غم درون دیده‌ام چگونه قطره‌قطره آب می‌شود... و صدای ما که از فروشنده‌ها می‌پرسیم از بیضایی چه فیلمهایی دارید؟ از امیر نادری چطور؟ سلطان صاحبقران را دارید؟ سارای چطور؟

گوش دادن به این کلمات، و صداهای این فضای آشنا، مثل یک جادو آدم را می‌برد به جایی که لحظه لحظه‌اش را زندگی کرده و در آن نفس کشیده.

گنجینه‌ایست این صداهای ضبط شده، این عکسها، این فیلمها، یا هر چیزی که برای چند لحظه‌‌ هم که شده آدم را ببرد به خانه‌اش. بین آدمهایی که چه خوب باشند یا بد، به زبان خود ما صحبت می‌کنند، و ما به صدایشان، به حرفهایشان، و به لهجه‌هایشان دلتنگیم.

درباره‌ی نظر خواهی

اول از همه تشکر می‌کنم از همه‌ی کسانی که طرح مرا جدی گرفتند و به تقاضای من پاسخ گفتند. سعی کردم به همه‌ی ایمیلها پاسخ بدهم اما اگر کسی جا مانده عذرخواهی می‌کنم و سعی می‌کنم پاسخ بدهم. نظرهای نوشته شده در وبلاگ را همزمان با انتشار این پست منتشر می‌کنم و از همه ممنونم. 

خواسته بودم که هر کسی برایم بنویسد که اسم چمدانک برایش یادآور چه مطلب منتشر شده‌ایست. علت مطرح کردن این تقاضا در واقع گرفتن یک خط یا الگو بود برای ادامه‌ی نوشتنم. راستش را بخواهید درباره‌ی نوشتن خیلی جدی‌تر فکر می‌کنم و در فکرم که مطالبی به فارسی و انگلیسی را به انتشار برسانم تا هم منبع درآمدی شود و هم پایه‌ای شود برای تجربه‌ای تازه. اینکه این مطالب کجا و چه زمان منتشر بشوند را هنوز هم خودم نمی‌دانم ولی این نظرخواهی را مطرح کردم برای سنجش موضوعات، حوادث و حتی سبک نگارش. 

اما خلاصه‌ی آماری که به دست آمد:

در تقسیم‌بندی کشورها در جمع بندی کلی، مطالب کلمبیا و بولیوی مورد توجه بیشتری قرار گرفته بود که البته هر دوی این کشورها برای من تجربه‌های بسیار با ارزشی بودند. بعد از اینها نوبت می‌رسد به کشور پرو، و متاسفم که انقدر دیدگاه بدی نسبت به این کشور ایجاد کرده‌ام و همین‌جا می‌گویم که با همه‌ی نچسبی هایش، بازهم به دیدنش می‌ارزد. مطلب سرزمین مقدس اول و دوم را بخوانید. فراموش کرده بودم که درباره‌ی خود ماچوپیچو ننوشته بودم. شاید بتوانم از گوشه‌های ذهنم جزییات آنرا به خاطر بیاورم و درباره‌اش بنویسم. بعد از اینها البته مطالب مربوط به آرژانتین مورد توجه قرار گرفتند. 

از نظر نوع مطلب، راهنماهای تجهیزات سفر طرفداران بسیاری داشتند. این موضوع خیلی به من کمک می‌کند که وقت بیشتری برای این بخش بگذارم و تکمیلش کنم. بعد از آن از مطالب توصیفی و خصوصا معاشرت با اهالی بومی بیشتر مورد توجه بودند، مثل مطلب قلب سرخپوست (خانواده‌ی سرخپوستی که پیششان مهمان بودم) و یا جزیره‌ی بارو. 

و البته از مطالب اجتماعی‌تر، زنان کلمبیا به عنوان به‌خاطر ماندنی‌ترین مطلب انتخاب شد و همچنین مطلبی که محدودیت سنی داشت و درباره‌ی اهمیت به تصویر کشیدن روابط جنسی نوشته بودم در تعدادی از ایمیلها و کامنتها مورد اشاره قرار گرفت. 

در مجموع تعداد پاسخگویان از ایران بیشتر از خارج از ایران بود( سوای دوازده نفری که اعلام نکردند از کجا می‌نویسند) و این هم برایم مهم بود چون تصور من بر این است که سبک و سلیقه‌ای که در داخل ایران به آن اهمیت داده می‌شود با مهاجران خارج از ایران کمی تفاوت دارد. 

حالا چه اتفاقی برای چمدانک می‌افتد؟ راستش قرار نیست اتفاق خاصی برای چمدانک بیفتد. این وبلاگ همچنان سفر-نوشته‌های مرا در بر خواهد داشت، احتمالا نحوه‌ی گذاشتن تصاویر کمی تغییر خواهد کرد، و خط بین مطالب توصیفی و آموزشی جدا خواهد شد. شاید مطالب ادامه‌ی مجموعه‌ی راهنمای سفر در وبسایتهای پر رفت و آمدتر قرار بگیرند تا عده‌ی بیشتری بتوانند از آنها استفاده کنند، اما مطالب توصیفی و یا همان سفرنامه همچنان در همین وبلاگ ادامه خواهند یافت.

بازهم ممنونم از مشارکت شما. 

یک قاشق کتاب- این سفر مدتهاست که آغاز شده...

"Once a journey is designed, equipped, and put in process; a new factor enters and takes over. A trip, a safari, an exploration, is an entity, different from all other journeys. It has personality, temperament, individuality, uniqueness. A journey is a person in itself; no two are alike. And all plans, safeguards, policing, and coercion are fruitless. We find after years of struggle that we do not take a trip; a trip takes us."

John Steinbeck 

Travels with Charley in Search of America, 1960

در ادامه‌ی نظرخواهی

ممنون از همه‌ی کسانی که جواب دادند. علت اینکه کامنتها را منتشر نکردم این است که نمی‌خواستم خواندن کامنت نفرات قبلی باعث تغییر نظر شما بشود. تا اینجا تعداد زیادی کامنت و ایمیل دریافت کرده‌ام و دارم جوابها را طبقه بندی می‌کنم و نتیجه را چند روز دیگر، به همراه توضیح اینکه چرا این تقاضا را مطرح کردم خواهم نوشت. اگر می‌خواهید در این نظرخواهی مشارکت داشته باشید هنوز وقت هست. برایم بنویسید که کدام مطلب چمدانک بیشتر از بقیه در ذهنتان مانده و اینکه از داخل ایران وبلاگ را می‌خوانید یا خارج از ایران. جوابتان را در همین وبلاگ بنویسید و یا برایم ایمیل بزنید fergolita@gmail.com

اگر قبلا جوابتان را برایم فرستاده‌اید نیازی نیست دوباره آنرا تکرار کنید.

متشکرم.

فرا

سالسا

موسیقی سالسای کلمبیا آنچنان در وجودم رسوخ کرده که با شنیدن کوچکترین ریتمش تمام سلولهای بدنم به وجد می‌آیند. البته سالسا در کشورهای دیگر هم موسیقی پرطرفداریست، و سالسای کوبایی یکی از زیباترین و دلنشین‌ترین ریتمهای موسیقی لاتین را دارد. اما سالسای کلمبیا طوری با جسم و روح من عجین شده که وقتی موسیقی پر سر و صدایش به گوشم می‌رسد، قلبم به پرواز در می‌آید. فرقی نمی‌کند کجا باشم. در یک لباسشویی یا در حال گذر از کنار یک رستوران، این ریتم مرا به پرواز در می‌آورد. سالسا بخشی پنهان از وجودم شده. بخشی که با شخصیت آرام و بی‌سر و صدایم متفاوت است. حتی با موسیقی‌ای که هر روز به آن گوش می‌دهم تفاوت دارد. امروز وقتی به ایستگاه قطار بارت واقع در میشن تقاطع بیست و چهارم رسیدم، با شنیدن صدای بلندگو از خود بی‌خود شدم. جمعیت تماشا کننده را کنار زدم و به جلو رسیدم تا گروه کلمبیایی را که در حال نواختن بودند تماشا کنم. دیر رسیده بودم و تنها بخش پایانی آخرین آهنگشان را شنیدم، اما همانقدر برای بالاتر از سطح زمین حرکت کردنم کافی بود. گروه گفتند پانزده روز دیگر به همین نقطه برمی‌گردند و من به خانه برگشتم تا تقویمم را علامت بزنم. سر چهار راه، در حالی که هنوز سر و صدای ترومپت و تومبا و ارگ و ماراکا توی سرم پر بود، منتظر سبز شدن چراغ بودم و با تمام وجود آرزو کردم که به کلمبیا برگردم.

برایتان یکی از زیباترین سالساهای کلمبیا را می‌گذارم. عنوانش هست No le pegue a la negra یعنی آن زن سیاه را کتک نزن. داستانش درباره‌ی سالهای هزار و ششصد میلادی‌ست که در شهر کارتاخنا، زمانی که اسپانیایی‌ها برده‌های سیاهپوست را با غل و زنجیر از افریقا آوردند و در خاک کلمبیا پیاده کردند، در یک مراسم عروسی برده‌ها یک ارباب اسپانیایی رفتار زشتی داشت و عروس سیاه را کتک زد. همسر عاشق او از سفید اسپانیایی انتقام گرفت و هنوز که هنوز است در دروازه‌ها صدایش را می‌شود شنید که می‌گوید زن سیاهم را نزن.

(Rebellion (No le pegue a la negra

Joe Arroyo

Colombia

در خیابان مارکت

چندتا دستفروش بودند. بعضی‌هایشان با هم صحبت می‌کردند. بعضی‌ها در حالی که جلوی بساطشان رد می‌شدی زل می‌زدند به دستهایت مبادا شئی از اشیائشان را ناغافل بدزدی! یکی توجهم را جلب کرد. البته باید بگویم نگینهای خیلی درشت سنگی و پلاستیکی روی انگشترهای منظم چیده شده روی گاری‌اش نظرم را جلب کرد. صاحبش پشت گاری نشسته بود و داشت غذا می‌خورد. با دهان پر گفت همه‌چیز پنج دلار       به نظرم آمد بعضی از این انگشترها شبیه دسته‌ی قاشقهای چایخوری قدیمی خانه‌مان بود. پیرمرد دستفروش دوباره اعلام کرد همه‌اش پنج دلار. همه‌ش از قاشق و چنگال است.       دقیق‌تر به تزیین‌آلات نگاه کردم. واقعا همینطور بود. آن انگشترهای نگین‌بزرگ در واقع قسمت بالایی چنگال بودند که با زحمت فر خورده بودند تا نگین‌ها را بین دندانه‌هایشان نگه‌دارند، و آن انگشترهای دیگر همانطور که حدس زده بودم از دسته‌ی قاشق و چنگال درست شده بود. حتی قاشقهایی هم بود که تصاویر اوباما تا چه‌گوارا به همراه یک مشت منجوق یا پودر اکلیل با بی‌سلیقگی توی پلکسی گلس منجمد شده بود.

گفتم اینها خیلی جالبند. گفت هر کدام را می‌خواهی انتخاب کن. می‌توانم اندازه‌اش را میزان کنم. گفتم تا بحال چیزی به این شکل ندیده بودم. اهل کجایید؟ گفت اصلیتم مال مکزیک است. پرسیدم کجای مکزیک؟ گفت پوئبلو. گفتم تا بحال آنجا نرفته‌م. پرسید تو مال کجایی؟ گفتم ایران. گفت شماها فارسی حرف می‌زنید. نه؟ گفتم بله، بعد به اسپانیولی گفتم اما اسپانیولی هم حرف می‌زنم. با هیجان خندید. ظرف یکبار مصرف غذایش را کنار گذاشت و گفت من درباره‌ی کشورت خیلی چیزها خوانده‌ام. یکنفر را هم می‌شناسم که آنجا در یک حفاری پروژه‌ی ساختمانی یک کوزه پیدا کرد و با خودش به اینجا آورد و به موزه‌ی نیویورک فروخت و حالا میلیونر شده! کوزه مال پنج‌هزار سال پیش بود، یا شاید مال دوره‌ی مسیح. از اینکه تشخیص زمان تا این‌حد برایش ناشناخته بود خنده‌ام گرفت. گفتم اما کارش غیر قانونی بود. گفت البته، اما حالا میلیونر شده و در رفاه زندگی می‌کند! به حرفش خندیدم. پیرمرد، معلوم بود دوران سختی را می‌گذارند. پرسیدم می‌توانم از کارهایت عکس بگیرم؟ گفت البته! عکسی گرفتم و نشانش دادم. گفت مثل حرفه‌ای‌ها عکس گرفته‌ای! گفتم حرفه‌ای نیستم، می‌توانم از خودت با کارهایت عکس بگیرم؟ با صدای بلند خندید و گفت می‌خواهی دخترها را با این قیافه‌ی من بترسانی‌؟ لبخند زدم و عکس گرفتم. نشانش دادم و گفتم تیره شده، بگذار یکی دیگر بگیرم. با حالتی خنده‌دار دست برد تا موهایش را مرتب کند و در عین حال گفت چرا نگفتی قیافه‌ام انقدر ترسناک شده؟ در حالی که او موهایش را مرتب می‌کرد و من دوربینم را تنظیم می‌کردم، پیرمرد سیاهپوستی جلو آمد و به شوخی گفت این یک جاسوس است! و من پرسیدم تو از کجا می‌دانی؟ و پیرمرد سیاهپوست مثل خیلی از سیاهپوستهای امریکایی شوخی‌اش در همان جمله اما پر سر و صدا تمام شد و همانطور که ظاهر شده بود همانطور هم غیب شد. من عکس آخر را به دستفروش نشان دادم و گفتم باید روی کامپیوتر درستش کنم. با خنده گفت این یکی هم ترسناک است! ولی چهل سال پیش دخترها برایم غش می‌کردند!! با خنده گفتم مطمئنا همینطور بوده. بعد اسمش را پرسیدم. الخاندرو. اسم خودم را گفتم و با احترام به یک هنرمند با او دست دادم. کمی از حرکت من شگفت‌زده شده بود. پرسید چه‌کاره‌ای؟ گفتم بی‌کار. سفر می‌کنم و الان آمده‌ام سن‌فرنسیسکو تا کار پیدا کنم. گفت خوش آمدی! حتما پیدا می‌کنی. الان دوران سختی‌ست ولی حتما پیدا می‌کنی. اگر هم هر کمکی احتیاج داشتی، خواستی بدانی کجای شهر بروی و یا اگر خواستی بار سنگینی بلند کنی من کمکت می‌کنم. همیشه اینجا هستم. از او تشکر کردم. روز خوبی برایش آرزو کردم. یک روز خوب می‌تواند با گفت و گویی خوب شروع شود.

توضیح: نظرخواهی پست قبل همچنان سر جایش باقی‌ست. هفته‌ی آینده نظرها را منتشر می‌کنم و درباره‌شان می‌نویسم.

یک تقاضا از همه‌ی خوانندگان چمدانک

شاید برای هر وبلاگ نویسی، خواننده‌هایش بزرگترین سرمایه‌اش باشند برای ادامه دادن. اینکه می‌دانیم مطالبمان خوانده می‌شوند، دوست داشته می‌شوند و در یادها می‌مانند، شاید بزرگترین انگیزه باشد برای ادامه‌ی این مسیر. اما امروز من تقاضایی از همه‌ی کسانی که چمدانک را می‌خوانند دارم. می‌خواهم تقاضا کنم به من بگویید کدام داستان، کدام مقصد، کدام آدم و یا در واقع کدام نوشته بیشتر از بقیه در ذهنتان مانده. مهم نیست که اسمش را به خاطر داشته باشید یا نه، اما تنها برایم بنویسید مطلبی که با شنیدن اسم چمدانک به یادتان می‌آید کدام است و همچنین بنویسید در کدام کشور اقامت دارید. می‌دانم که تقاضای آسانی نیست. 

اگر می‌توانید وبلاگ را باز کنید در قسمت کامنت وبلاگ برایم بنویسید

یا می‌توانید برایم ایمیل بفرستید آدرس ایمیلم هست fergolita@gmail.com

این نظرخواهی برایم خیلی اهمیت دارد. 

ممنون

San Francisco- Civic Center

حاصل عکاسی از منطقه‌ی شهرداری و بازار میوه و سبزیجات در نزدیکی آن. ژانویه ۲۰۱۲

پ.ن. دارم با یک لنز جدید کار می‌کنم و هنوز نمی‌دانم واضح نبودن عکسها از کیفیت لنز است یا اینکه من هنوز کار با آن را نمی‌دانم.

تجربه‌ی روز اول در سن‌فرنسیسکو

برای مدتی در سن‌فرنسیسکو زندگی خواهم کرد. دیروز وسایلم را آوردم به یک خانه‌ی دانشجویی که بی‌شباهت به هاستل نیست! اما امروز فرصت داشتم که به خیابان بروم و از شگفتی‌های سن‌فرنسیسکو در چند قدمی خانه تعجب کنم!

خیابان میشن Mission دو چهار راه با خانه فاصله دارد، اما وقتی واردش می‌شوی احساس می‌کنی از مرزهای امریکا عبور کرده‌ای و به مکزیک پا گذاشته‌ای. البته فکر نمی‌کنم تمام جمعیت لاتین منطقه پیشینه‌ی مکزیکی داشته باشند، باید مجموعه‌ای باشند از همه‌ی کشورهای امریکای لاتین. رنگ و نقاشی دیوارها، موزیک بلند لاتین که از بلندگوی مغازه‌ها پحش می‌شود، فروشگاههای پلاستیک فروشی و همه‌چیز فروشی، تابلوهای نوشته شده به اسپانیولی، زنها که به همراه تعداد زیادی کودک در حال قدم زدن در خیابان هستند، پیرزنهایی که دامن مشکی و جورابهای کلفت به پا دارند، مردهایی که به زبان اسپانیولی درباره‌ی کار و یا مواد مخدر حرف می‌زنند، سوپرمارکتهایی که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد توی قفسه‌هایشان چیده‌اند، آشغالهای ریخته شده در پیاده‌رو و در سوراخی که در در و دیوار ساختمانهای قدیمی موجود است، و خلاصه همه‌ی اینها برای فراموش کردن امریکا و بازگشت به امریکای لاتین کافی‌ست! در یکی از کوچه‌ها، آقایی داشت درباره‌ی ریتم یکی از تم‌های موزیک توضیح می‌داد و آن ریتم را با صدا و حرکات بدنش تقلید می‌کرد و من در آن لحظه از نداشتن دوربین به خودم لعنت می‌فرستادم. باید بگویم همین یک خیابان بین چهارراههای خیابان هفدهم تا بیست و چهارم آنقدر موضوع برای عکاسی و نوشتن در خودش جا داده که مدتها وقت خواهند برد!

اما یک چهار راه آنطرف‌تر، خیابان ولنسیا Valencia خودنمایی می‌کند که یک دنیای کاملا متفاوت دارد. اینجا محله‌ی هیپی‌هاست. البته نه کاملا، اما در مقایسه با میشن، خیابان ولنسیا یک جو و فضای کاملا متفاوت دارد. اینجا می‌شود دستفروشهایی را در کنار خیابان دید که کتابهای قدیمی و صفحه‌های گرامافون می‌فروشند، جوانهایی که با کت و کلاه و یا دامن و چکمه در گروههای پنج شش نفری با هم حرکت می‌کنند، سیگار می‌کشند، به همدیگر جوینت تعارف می‌کنند، کافه‌ها مملو از جمعیت جوانند و در کل، حس یک زندگی آرام و بی‌دغدغه در این خیابان در جریان است. در همین خیابان چند زن و مرد هیپی دیدم که از یک درخت یک تاب بلند بسته بودند و دختر شش هفت ساله‌ای که روی آن تاب می‌خورد را با لذت تماشا می‌کردند. باید بگویم خیابان ولنسیا، حتی بیشتر از میشن تنوع فرهنگی دارد و نوشتن و عکاسی درباره‌ی آن وقت بیشتری خواهد برد! و از این گردش یکی دو ساعته، یک سوغات جالب هم به دست آوردم، و آن پیدا کردن دو کتاب آشپزی بزرگ با عکسها و غذاهای جالب، آنهم در آشغالهای جلوی یک خانه بود! البته منظورم از آشغال، نایلن زباله‌ی آشپزخانه نیست، منظورم جعبه‌ای از اشیاء بازیافت شدنی‌ست که علاوه بر این کتابها، مجموعه‌ای از لوازم دکوراسیون کریسمس هم در آن موجود بود. در هر صورت، این اولین روز، نشان داد که سن‌فرنسیسکو مسلما ارزش مدتی زندگی کردن را دارد.

انواع مکانهای اقامت برای مسافرها

لازم دیدم که دربار‌ه‌ی انواع مکانهای اقامت برای توریست‌ها توضیحی بدهم چون معمولا اسامی مشخصی برای آنها در زبان فارسی وجود ندارد و گاهی در مفهوم اشتباه به کار گرفته می‌شوند. در هنگام انتخاب هر کدام از این مکانها باید به جزییات آن دقت کرد، چه بسا یک مکان ارزانقیمت تجربه‌ای زیباتر از یک هتل چند ستاره  ولی بدون کاراکتر باشد. این مجموعه شامل لغاتی‌ست که در امریکا استفاده می‌شوند و امکان دارد در سایر کشورها معانی متفاوتی داشته باشند.

(Bed and Breakfast (B&B : همانطور که از اسم این مکان پیداست، این محل تنها یک جای خواب و صبحانه در اختیار مسافرین قرار می‌دهد. بی اند بی‌ها معمولا خانه‌ی شخصی هستند که در آن یک یا چند اتاق به مسافرها کرایه داده می‌شود. تضمینی در کار نیست که دستشویی خصوصی داشته باشد، امکان دسترسی به آشپزخانه و سایر نقاط عمومی خانه وجود ندارد و یا بسیار محدود است.

Youth Hostel or Backpackers Hostel: هاستلها مکانی هستند که در آن می‌شود یک تختخواب در یک اتاق بزرگ یا خوابگاه کرایه کرد و معمولا در بین جوانان و مسافرهایی که بودجه‌ی پایین برای سفر دارند بسیار پر طرفدار هستند. برخی هاستلها اتاق خصوصی در اختیار مسافرانشان می‌گذارند که قیمت آن از کرایه‌ی اتاق در هتل کمتر است. در برخی هاستلهای معروف در شهرهای بزرگ می‌توان در اتاقهای زنانه، مردانه و یا مختلط تختخواب کرایه کرد، اما معمولا وقتی درباره‌ی جنسیت اطلاعاتی داده یا پرسیده نمی‌شود، اتاق مختلط است، این مطلب درباره‌ی دستشویی‌ها و حمام‌های هاستل نیز صدق می‌کند. امکاناتی مانند سرویس لباسشویی، انبار، کافه، بار و امثالهم در مشخصات یک هاستل می‌تواند وجود داشته باشد، اما باید توجه داشت که برخی هاستلداران، با فراهم کردن این امکانات، امکان فعالیت شخصی مسافر را (از شستن لباسها با دست گرفته تا درست کردن یک نیمرو یا حمل نوشیدنی الکلی) از مسافر خود سلب می‌کنند تا با این محدودیت سود بیشتری از حضور مسافران در هاستل خود ببرند. حتی  برخی هاستلها ملافه‌ی مجانی ندارند و با در اختیار گذاشتن ملافه و یا پتو، از مسافر پول می‌گیرند. اما با همه‌ی این اوصاف، نکته‌ای که در همه‌ی هاستلها مشترک است، وجود یک یا چند مکان عمومی در داخل ساختمان یا در فضای آزاد است که مسافرها دور همدیگر جمع بشوند، طرح دوستی بریزند و معاشرت کنند. گاهی می‌شود بهترین راهنمایی‌ها درباره‌ی نقاط دیدنی و غیر توریستی یک شهر را در بین همین گفتگوهای هاستلی بدست آورد.

Motel: متل (یا motor-way hotel ) به هتلهای کوچک کنار جاده اطلاق می‌شود که جای پارک اتومبیل دارد , عبارتست از یک یا دو طبقه متشکل از اتاقهای کوچک (معمولا شامل یک دستگاه تلوزیون در هر اتاق) که دور فضای باز پارکینگ ساخته شده‌اند و با ساده‌ترین سرویس برای استراحت شبانه راننده‌ها فعالیت می‌کنند. این مکانها معمولا فضای عمومی برای نشستن و معاشرت ندارند و   به فضای اتاق محدود می‌شوند و بخاطر محدود بودن مسافرها به یک قشر خاص (رانندگان جاده‌ای) می‌توانند محل جلب فروشندگان مواد مخدر و یا کامفروش باشند، اما مسلما این یک طبقه‌بندی کلی برای همه‌ی متلها نیست.

Hotel: هتل مطمئنا آشناترین نام در مکانهای قابل اقامت است. هتلها معمولا بزرگ هستند و بسته به تعداد ستاره‌ای که دارند، خدماتشان می‌تواند معمولی تا لوکس باشد. هتلها معمولا یک منطقه برای استفاده‌ی عموم در محل پذیرش دارند که به آن لابی Lobby می‌گویند و اتاقها به صورتی قرار گرفته‌اند که به یک راهروی مشترک باز می‌شوند. رستورانها و بارهای هتل، مختص استفاده‌ی مسافرها نیست و سایر افراد نیز می‌توانند از این مکانها استفاده کنند. معمولا خدماتی مانند سفارش غذا برای صرف در اتاق و سرویس حمل چمدانها به مسافرها ارائه می‌شود. برخی هتلهای بزرگ مانند Hyatt و یا Marriott در بسیاری از شهرهای امریکا و شهرهای بزرگ در سایر کشورها شعبه دارند و با عضویت در گروه این هتلها می‌توان از سرویس مشابه آنها در مکانهای مختلف سود جست.

Inn: تصویری که ما از مسافرخانه داریم می‌تواند در این بخش بگنجد. «این»ها در واقع اجداد هتلهای امروزی، بیشتر در اروپا متداول هستند تا در امریکا و می‌توان آنها را در شهرهای کوچک و یا در کنار جاده یافت. در این مکانها غذا و نوشیدنی‌های الکلی سرو می‌شود و شاید به همین علت ‌‌Inn در امریکا بیشتر به بار گفته می‌شود تا محل اقامت. همچنین در امریکا، نام برخی هتلهای زنجیره‌ای با کلمه‌ی Inn همراه است مانند Holiday Inn.

Guest House: می‌تواند نام دیگری باشد برای هاستل، بی‌اندبی و یا هر گونه اقامتگاه ارزانقیمت.

Lodge: معمولا به اقامتگاههایی گفته می‌شود که به نوعی با طبیعت مرتبطند. در ساخت ساختمان، مواد اولیه طبیعی مانند چوب و سنگ نتراشیده به‌کار رفته و این مکانها عموما با زمین‌های بازی و فعالیتهای هوازی مانند تورهای پیاده روی و دوچرخه سواری همراهند.

Resort: معمولا با ایده‌ی آرامش بخشیدن و استراحت به این مکانها رجوع می‌شود. می‌توان از «ریزورت»ها به عنوان هتلهایی نام برد که با امکاناتی مانند زمین‌های ورزش و بازی و استخرهای تفریحی همراهند. دو نوع اصلی از این نوع اقامتگاه Ski Resort و Seaside Resort هستند که همانطور که از نامشان پیداست، با طبیعت و فعالیتهای ورزشی همراهند و از قرار گرفتن در کنار یک جاذبه‌ی عمومی سود می‌برند.

Private Apartment or House: آپارتمان یا خانه‌ی اجاره‌ای معمولا برای مدتهای طولانی تر از هفته اجاره می‌شوند و مبله Furnished هستند.

Couchsurfing: معنی تحت‌الفظی این کلمه را شاید بتوان کاناپه گشت‌زن ترجمه کرد! این نوع اقامت که عبارت است از گذراندن یک یا چند شب در خانه‌ی یک شخص که کاناپه و یا تختخوابی در اختیار قرار می‌دهد، به تازگی و با گسترش اینترنت طرفداران بسیاری را دور خود جمع کرده و عبارتست از یک شبکه ارتباطی برای آشنایی افراد از نقاط مختلف که از طریق در اختیار قرار دادن محل خواب و یا تنها معرفی شهر و معاشرت با مسافرین فعالیت می‌کند و بر پایه‌ی اعتماد دوطرفه و گذاشتن نظرات روی وبسایت کار می‌کند. دو وبسایت عمده‌ی این مجموعه http://www.couchsurfing.org و http://www.hospitalityclub.org هستند.


انواع اتاق در هتل
Single: اتاق با یک تختخواب یکنفره
Double: اتاق دو نفره با یک تختخواب دو نفره
Twin: اتاق دو نفره با دو تخت یک نفره مجزا
Triple: اتاق سه نفره. معمولا یک تخت دونفره و یک تخت یکنفره.
Suite: اتاق لوکس، معمولا از دو اتاق تو در تو و یا یک اتاق بزرگ تشکیل شده که به جز تختخواب، داری مبلمان هم هست.
انواع اتاق در هاستل
Dormitory: اتاق جمعی. اتاقی که با سایر مسافرین هاستل شریک هستید.
Private: اتاق خصوصی


سایر لغات مفید
Lodging لاجینگ یک اصطلاح عمومی برای اقامت کوتاه مدت در یک مکان به قصد سفر و استراحت است و منحصر به استفاده از Lodge نیست.
Room Service: سرویس غذای هتل که با تلفن سفارش داده و در اتاق مسافر تحویل می‌شود.
House Keeping: سرویس خدمات بهداشتی (پاکیزگی اتاقها، تعویض و شستن ملافه‌ها و ...)
Laundry: سرویس لباسشویی.
Dry Cleaning: سرویس خشکشویی.
To Book: رزرو کردن
Complimentary Breakfast: صبحانه‌ی مجانی
Bunk Bed: تختخواب دو طبقه، تختخواب ارتشی. معمولا در اتاقهای چندین نفره در هاستل از این نوع تختها وجود دارند
Front Desk: پذیرش
King Size Bed: تختخواب دو نفره بزرگ
Queen Size Bed: تختخواب دو نفره‌ی معمولی. به آن Double Bed هم می‌گویند
Full Size Bed: تختخواب یکنفره‌ی بزرگ یا دو نفره‌ی کوچک
Twin Bed: تختخواب یکنفره. به آن Single Bed هم می‌گویند
Linen: مجموعه‌ی ملافه‌ها و روبالشتی
Sheet: ملافه
Pillow Case: رو بالشتی

از پیشنهاداتتان برای تکمیل این بخش استقبال می‌کنم

آیا پرو بهترین مقصد برای بازدید از یک کشور امریکای لاتین است؟

مدتی‌ست که به سفرهای گذشته‌ام فکر می‌کنم و البته به امکان تکرار بعضی از این سفرها و شناختن مکانهای جدید. اما مسئله‌ای که فکرم را بیشتر مشغول کرده، احساس ناخوشایند من از کشور پروست. نمی‌دانم آیا این مسئله کاملا اتفاقی بود، و یا قسمتی از واقعیت دنیای مردم این کشور، که مرا از آن خاک و مردم بیزار ساخت، طوری که آخرین عبورم از این کشور تنها دو روز به طول انجامید.
در کلمبیا، با جوانی سوئیسی آشنا شده بودم به اسم زیگفرید. زیگ برایم توضیح داد که چطور برنامه‌ی دو ماه سفرش به پرو به برنامه‌ای دو هفته‌ای تبدیل شد و او احساس می‌کرد می‌خواهد هرچه زودتر از این کشور خارج شود. وقتی فکر می‌کنم، به این نتیجه می‌رسم که شاید عده‌ی بیشتری از مسافرها، توریستها و جهانگردها با این عدم استقبال روبرو می‌شوند، اما سرمایه‌گذاری‌ای که دولت این کشور برای جذب توریست انجام داده، و تبلیغات مکانهایی مانند ماچوپیچو و نزکا باعث می‌شود این کشور همچنان در راس کشورهای توریست پذیر امریکای لاتین قرار بگیرد، در صورتی که اگر از من بپرسید، کلمبیا و یا بولیویا مکانهای بهتری برای سفر هستند.
فکر می‌کنم بشود جهانگردهای بازدیدکننده از پرو را به دو دسته‌ی بزرگ تقسیم کرد. دسته‌ی اول، کسانی که به همراه تور، و یا با رزرو هتل و برنامه‌ریزی دقیق، و برای بازدید از مناطق باستانی و معروف پرو و برای مدت کوتاه به این کشور سفر می‌کنند، و دسته‌ی دوم، مسافرهای کوله‌پشتی به دوش که برای مدت نامحدود وارد یک کشور می‌شوند تا با قدم زدن در خیابانها و وقت گذراندن با مردم محلی، در واقع با فرهنگ منطقه آشنا شوند. دسته‌ی اول، البته، بواسطه‌ی کمپانی‌های گردشگری که تلاششان را برای رضایت مشتری می‌کنند، و عدم برخوردشان با مردم کوچه و خیابان، عموما با لبخندهای مصنوعی و خوش‌خدمتی‌های چند منظوره روبرو می‌شوند و شاید سفر پرو برایشان سفری بدون دردسر و مملو از خاطرات مکانهای گرانقیمت و زیبایی مکانهای توریستی باشد. دسته‌ی دوم، اما، در تجربه‌ی این جنبه از سفر مشکل خواهند داشت، مهمتر از همه، به این دلیل که پول کافی برای خرج کردن در این مکانها و استفاده از امکانات آن ندارند.
من تا به حال سه بار به کشور پرو سفر کرده‌ام. بار اول، در سال دوهزار و نه میلادی، به همراه دوست و همکلاسی‌ام آیرین، دختر مکزیکی تبار، که بعد از اتمام دوره‌ی باستانشناسی در جنوب کشور پرو، با هم به شهرهای آرکیپا، کوزکو، و لیما سفر کردیم. در هر کدام از این شهرها با مشکلاتی از قبیل پر شدن هاستل علیرغم رزرو، سردرگمی برای خرید بلیط و حتی مسمومیت غذایی روبرو شدیم. اما نتیجه‌ی کار، که بازدید از شهر گمشده‌ی ماچوپیچو بود به همه‌ی دردسرها می‌ارزید و احساس به واقعیت رساندن یک خیال و به انجام رسیدن یک آرزو تمام مشکلات دیگر را برایمان کمرنگ کرد. حتی قدم زدن در میدان اصلی شهر کوزکو و احساس هیجان ما با وجود تکدی‌گران و بچه‌های کوچکی که بخاطر عکس پول گدایی می‌کردند مخدوش نشد. بار دوم، به همراه دوستم لوا که برای مدت کوتاهی به امریکای جنوبی آمده بود، و با هم از کیتوی اکوادر تا لیمای پرو همراه شدیم. در این سفر هم مشکلات مختلف مانند گران شدن ناگهانی اتاق در هاستل و یا مسمومیت غذای بین راه همراهیمان کرد، و البته بعد از رفتن لوا، میکرب سالمونلا مرا به کلینیک فرستاد و بستری کرد. در این سفر دوم از شهرهای مانکورا، لیما، آرکیپا و پونو گذشتم تا خودم را از اکوادر به بولیوی برسانم، بنابر این خبری از زیبایی‌های خیره کننده‌ی کوزکو و ماچوپیچو نبود، و البته هزینه کردن مبلغی برای استفاده از یک تور، بزرگترین اشتباه من در طول این سفر بود.
اینها را نمی‌گویم تا تنوع فرهنگ و زیبایی‌های آن را نادیده بگیرم. در واقع، یکی از زیباترین و رنگارنگترین بخشهای سفرم، همین تور روی دریاچه‌ی تی‌تی‌کاکا بود. اما دقت کنید که می‌گویم زیبا و رنگارنگ. این بخش سفر بهترین سوژه برای عکاسی را فراهم می‌کرد، اما تغییرات وحشتناکی که صنعت توریسم برای فرهنگ این مردم به ارمغان آورده بود شوک آور بود. ساکنین این جزیره‌ها، روش زندگی قدیمشان را به کلی ترک کرده و برای بدست آوردن هزینه‌های زندگی‌شان کاملا به توریستها وابسته شده بودند، و صد البته تور لیدرهای بی‌سیاست آنها را خواندن اشعار سطحی و سبک امریکایی برای خوش‌خدمتی به توریستهای پولدار تشویق می‌کردند. در یکی از جزایر این دریاچه، خانواده‌ای محلی میزبان من و دو همسفر آرژانتینی‌ام بودند. مادر خانواده، دستکش و کلاههای بافته شده‌ی دست خود را روی میز پهن کرد و با توضیح دادن اینکه برای مخارج تحصیل پسرش در شهر احتیاج به پول دارد به التماس افتاد تا از او چیزی بخریم. وقتی پدر خانواده به دیدن ما آمد، اطلاعاتی کاملا متفاوت درباره‌ی پسران محصلش در شهر به ما داد، طوری که همه‌مان به وجود پسر یا پسران محصل در شهر شک کردیم. روز بعد، وقتی سوار قایق می‌شدیم، خانم میزبان حتی جواب خداحافظی ما را نداد و احتمالا به سراغ تور لیدر رفت تا برای مبلغی که در ازای جای خواب دادن به ما قرار بود دریافت کند چانه بزند. اینها نکات کوچکی بودند که حتی از مناظر درخشان و چشم‌گیر منطقه برایم پررنگ‌تر جلوه می‌کنند. شاید یکی از علل حساسیت من آشنایی با زبان و امکان ارتباط برقرار کردن با مردم بود، و اگر تنها مثل یک توریست لبخند می‌زدم و عکس می‌گرفتم، مثل آنها خوشحال و خندان جزیره را ترک می‌کردم.
در سفر سوم باید بگویم که زیاد خود نگه‌دار نبودم و حتی به کسانی که با حرکات و حرفهایشان موجب آزارم می‌شدند ناسزا می‌گفتم!  برای من که عموما آدم صبور و آرامی هستم، این حساسیت و عکس‌العمل تعجب آور بود اما این سفر دو روزه که با تجربه‌ی فرودگاههای آرکیپا و لیما همراه بود، مرا متقاعد کردند که دیگر علاقه‌ای به بازدید از کشور پرو نداشته باشم. حتی اگر عظمت ماچوپیچو، سحرانگیزی کوزکو، آرامش میدان اصلی آرکیپا و یا جادوی دریاچه‌ی تی‌تی‌کاکا مرا دلتنگ کنند.

دریاچه‌ی تاهو

دریاچه‌ی آب شیرین تاهو که بین ایالتهای کالیفرنیا و نوادا مشترک است مطمئنا یکی از بزرگترین جاذبه‌های طبیعی منطقه شمال کالیفرنیا به شمار می‌رود که با مناظر بی‌نظیر در ارتفاعات منطقه میزبان علاقمندان و طبیعت‌دوستان است. فعالیتهای ورزشی منطقه از قایقرانی و جت اسکی تا دوچرخه سواری و کوه‌پیمایی و همچنین اسکی و ورزشهای زمستانی در این منطقه انجام می‌شوند. همچنین برخی برای استفاده از تله‌کابین و صعود به ارتفاعات، و یا استفاده از کازینوهای منطقه به این مکان سفر می‌کنند.
اولین حسی که از دیدن دریاچه‌ی آبی رنگ در ارتفاع بالا و فضای زمستانی منطقه داشتم، یادآوری زیبایی خیره‌کننده‌ی دریاچه‌ی تی‌تی‌کاکا در مرز کشورهای پرو و بولیوی بود، جایی که به آسمان خیلی نزدیک بودم و روی تخته سنگی می‌نشستم و در آرامش از زیبایی بی‌نظیر طبیعت لذت می‌بردم.
در یکی از فروشگاههای اشیاء یادگاری، فروشنده‌ی فروشگاه به ما پیشنهاد کرد به خلیج زمرد (Emerald Bay) برویم و از قصر قدیمی که در آن منطقه بنا شده دیدن کنیم. در روبروی قصر، یک جزیره‌یکوچک قرار داشت که به خانه‌ی چای معروف بود و بانوی صاحب قصر، مهمانانش را به آن جزیره‌ی کوچک می‌برد تا چای عصرانه صرف کند.
مناظر این قسمت زیبا و درخشان از دریاچه مسلما بهترین دستاورد عکاسی‌مان در طول آنروز بود.

در پایان پیشنهاد می‌کنم اگر برای سفر به این منطقه می‌آیید حتما کابینی اجاره کنید تا از غروب و طلوع در کنار دریاچه‌ی زیبا لذت ببرید و فرصت برای کوهپیمایی داشته باشید.

Nevada City

نوادا سیتی در یکساعتی شمال ساکرامنتو، شهرکوچکی‌ست که فضای قدیمی خود را حفظ نموده و به محلی دوست داشتنی برای یک سفر یکروزه تبدیل شده. این شهر که در نزدیکی گِرَس‌ولی (دره‌ی علفزار) قرار گرفته، در واقع یکی از اولین شهرهاییست که با شروع تب طلا در غرب امریکا بنا شده و اکنون به عنوان یکی از میراثهای فرهنگی امریکا از آن حفظ و نگهداری می‌شود. ساختمانهای قدیمی و زیبا در این شهر خودنمایی می‌کنند و معدنهای قدیمی طلا در اطراف شهر جزو جاذبه‌های توریستی آن هستند. اما جدا از بار تاریخی‌ای که این شهر برای آن معروف است، محیط خودمانی و زنده‌ی این شهر کوچک در یک روز شنبه خاطره‌ی خوشی برای ما باقی گذاشت. مغازه‌های کوچک، از چای فروشی گرفته تا عتیقه فروشی، محل گشت و گزار مردم محلی‌ست و کافه‌های کوچک و رستورانهای واقع شده در ساختمانهای قدیمی، مردم را به گذراندن ساعاتی آرام دعوت می‌کنند. در واقع این استراحت در حیاط یک کافه و تماشای مردمی که در آرامش قدم می‌زنند بود که مرا به این شهر کوچک علاقمند کرد.

پشت درها

بفرمایید داخل!
Old Folsom, USA

عشق آن شکلات داغ

شکلات سازی محلی
Folsom USA