چاووش، از درآمد تا فرود

دو شب پیش چاووش رو دیدم، داستان یک مرکز فرهنگی هنری که تو سالهای انقلاب خیلی فعال و تاثیرگذار بود. تقریبا نیمه‌های فیلم می‌خواستم بلند بشم بیام بیرون. فیلم داشت اذیتم می‌کرد. حس می‌کردم مصاحبه‌ها خیلی هدفمنده یا خیلی هدفمند تدوین شده. یا اینکه مصاحبه شونده‌ها یه جورایی دارن یه مسائلی رو ماله می‌کشن. فیلم که از نیمه گذشت، بهتر شد، به واقعیت نزدیکتر شد، و آخرهاش دیگه خوشحال بودم که بلند نشدم برم. 

خب، مصاحبه‌ها مال سال ۸۱ و ۸۲ بودن. فیلم در واقع باید اونموقع به اکران در میومد، اما ظاهرا چند نفر از شخصیتهای کلیدی چاووش مصاحبه‌شون رو دائما عقب می‌نداختند، از جمله محمدرضا لطفی، پرویز مشکاتیان و هوشنگ ابتهاج. به همین علت کار تدوین این فیلم تفریبا ۱۵-۱۶ سال طول کشیده! شخصا می‌تونم درک کنم بعد از سالهای سال سراغ راش‌های قدیمی رفتن و سردرآوردن از اینکه فیلمساز قبلا چی توی ذهنش بوده چقدر سخته. و البته نهایتاً صحبتهای این سه نفر رو نشنیدیم که به انصاف در مورد وقایع اون زمان لطمه وارد می‌کنه، حالا هر چقدر هم من طرفدار حسین علیزاده باشم. 

چرا بزم رزم رو دوست داشتم ولی چاووش رو نه چندان؟ خب روایت این دو فیلم با هم متفاوت بود. بزم رزم اونقدر دقیق با تسلسل زمانی پیش نمی‌رفت. فیلم به شق قهرمان‌سازی و تخریب قهرمانها تقسیم نشده بود. مسئله هم طوری نبود که بخوان طرفداری یا مخالفت کسی رو بکنن. اما چاووش اینطوری نبود. علامت سئوالهای زیادی با دیدن این فیلم به ذهن بیننده می‌رسید که بی‌جواب می‌موند. خط سیر فیلم انسجام نداشت. فیلم دو ساعت بود، ولی به نظر میاد تو این دو ساعت می‌تونست حرفهای مهم‌تری زده بشه. 

با اینکه لطفی توی فیلم نبود، ولی منو به شدت یاد رییس سابقم تقی فرور می‌نداخت. آدم خیلی توانا و خیلی کاریزماتیکی که خیلی خوب بلده دیگران رو مدیریت کنه، اما اشکال کارش اینجاست که به شدت معتقده فقط خودش داره درست می‌گه. بارها تصور کردم اگر نوازنده بودم و شانس این رو داشتم که توی گروه لطفی باشم، احتمالاً همون سال اول از گروه زده بودم بیرون! اگرچه یه جورایی فکر می‌کنم ما ایرانیا کلا تا حرف زور بالای سرمون نباشه، یه حرکت جمعی و سازنده انجام نمی‌دیم، اما بخش دیگه‌ی ذهنم می‌گه زور خوب است، اما برای دیگران! 

چاووش رو ببینید. اونقدرها که من ازش بد گفتم بد نیست. زحمت زیادی براش کشیده شده، پونزده سال خاک خورده و مهمتر از اون، یه ذره از تاریخ زمان انقلاب رو از زیر خاک می‌کشه بیرون.