چمدانک در امریکا به سر می‌برد

آمده‌ام دیدن پدر و مادرم. البته بدون خبر قبلی. تا رسیدن به شهرشان هم برنامه ریزی‌ام خوب بود اما وقتی اینجا از قطار پیاده شدم هیچ تلفنی در دسترس نبود، از صاحب یک شراب فروشی خواهش کردم برایم تلفن بزند و تاکسی بگیرد. مسیر ایستگاه قطار تا خانه‌ی والدینم تنها پنج دقیقه است، جنابان شرکت تاکسی‌رانی گفتند باید چهل و پنج دقیقه صبر کنم تا تاکسی از راه برسد! توی خیابان منتظر یک معجزه ایستاده بودم، جلوی اتومبیل پلیس را گرفتم و پرسیدم چطور می‌توانم تاکسی بگیرم. افسر پلیس برایم تماس گرفت و وقتی جوابش را ندادند گفت بیا من می‌رسانمت! البته لحنش ابدا دوستانه نبود ولی همان معجزه‌ای بود که دنبالش بودم! همسایه‌ها از دیدن اتومبیل بزرگ پلیس که در پارکینگ ساختمان پیچید تعجب کردند. پدرم هم از دیدن من جلوی درب خانه. مادرم را جای دیگر غافلگیر کردم. توی ماشین نشسته بودم و رویم را آنطرف کرده بودم که نشناسد. از خوشحالی کم مانده بود گریه کند. از اینکه خوشحالشان کردم خیلی خوشحالم.

صبح توی قطاری نشسته بودم که از هواپیما تمیزتر بود. یک کافه ی خوب و ارزان داشت. به تلافی تمام سفرهای مشقت بار گذشته حالا پشت میز نشستم و پاهایم را دراز کردم. چای نوشیدم و منظره‌ی یکنواخت مزرعه‌ها را تماشا کردم. این خصلت امریکا را دوست ندارم، که مزارعشان هم از قاعده و قانون پیروی می‌کنند و اگرچه در نگاه اول نظم و ترتیبشان به چشم می‌خورد، اما هیچ تنوعی ندارند و زود چشم را خسته می‌کنند. از اینکه طبیعت تا این حد تسلیم دست بشر شده باشد خوشم نمی‌آید.

این سفر به امریکا را پایان ماجراجویی نمی‌بینم و آنرا شکست هم تلقی نمی‌کنم. به مدتی کار و پس‌انداز نیاز دارم. حالا فرصت دارم پست‌های تصویری از ماههای اخیر بگذارم.