حد عقب نشینی...

داشتم وسایل را جمع می‌کردم بروم برلین، همزمان نگاهی انداختم به اسناد و برنامه‌های کمیته میراث جهانی، و خیلی زود رسیدم به عبارت خلیج عربی و خونم به جوش آمد. جان به جانشان کنی، اینها هم همان پول‌پرستهای کاسه لیسند که اعتبار و هویت یک ملت را به راحتی می‌فروشند و یک آب هم رویش. اسمشان هم هست یونسکو، سازمان آموزشی، علمی فرهنگی سازمان ملل متحد. بهتر بود اسم خودشان را می‌گذاشتند سازمان غلط آموزی فرهنگهای ساختگی وابسته به بعضی دول متمول. این بیشتر بهشان می‌آید. این اتفاقات که می‌افتند، انگار آب یخ می‌ریزند روی بودن آدم. انگار باید قبول کند هر خون دلی که برای میراث این مملکت خورده، کشک. اینکه کاسه کوزه‌اش را جمع کند، عقب بنشیند و با حسرت نگاه کند که مسئولینی ناآگاه از یک طرف، و نهاد بین‌المللی جانبدار از سوی دیگر میراث و هویت فرهنگی‌اش را تکه پاره کنند. اصلا چرا میراث باید برایمان مهم باشد؟ مگر میراث همان بناهای کهنه و فرسوده نیست که به مخفی‌گاه معتادان تبدیل شده‌اند؟ اصلا چرا همه‌ی ایران را با بولدوزر صاف نکنیم تا همه‌‌اش را مدرن بسازیم! مدرن و با ابهت، مثل تهران!! که بعد بتوانیم کلیپ های چیپ درست کنیم و روی یوتیوب پز بدهیم که مملکت ما چقدر مدرن است و چقدر ما شبیه غربی‌ها هستیم و دخترهای ما چقدر زیر یک من آرایش شیک و امروزی هستند. اصلا چه اهمیتی دارد که فارابی و خواجه نصیر و ملاصدرا ایرانی باشند وقتی هیچ از زندگیشان هم نمی‌دانیم. چرا باید مهم باشد که بدانیم سفالی از شهر سوخته که در موزه‌ی ایران باستان خودمان است به عنوان قدیمی‌ترین اثر انیمیشن دنیا شناخته می‌شود، یا اینکه شهر سوخته در پنجهزار سال پیش سیستم منظم آب و فاضلاب داشته در حالی که امروز بسیاری از شهرهای ایران با مشکلات آب و فاضلاب درگیرند. اصلا دانستن گذشته‌ها به چه کارمان می‌آید وقتی نهایتا قرار است یک ملت بی‌هویت باشیم، که نتوانسته برای اختلافات قومی راه حلی بیابد و برعکس به این اختلافات دامن زده تا اینکه کشور تکه پاره شود و هر کس قسمتی برای خودش بردارد؟ 

حد عقب نشینی کجاست؟