سکوت سرد سپید

چند روزی‌ست که فضای شهرمان یخ بسته و غمگین شده. برف اینبار به اندازه‌ی دفعه‌ی اول هیجان انگیز نبود، آنقدری هم برف نیامد که ماشین‌های برف روب بیایند و راهها را باز کنند. یک لایه‌ی نازک یخ نشسته روی همه چیز. هر جا را نگاه می‌کنی سرما می‌زند توی چشم آدم. آسمان هر روز این رنگ خاکستری ملایمش را می‌کشد به رخ ما. دیگر هیجانی هم در خیابانها نیست.

دلم می‌خواهد یک گوشه از این آسمان سنگین باز بشود و نور آفتاب بیفتد روی شیروانی کهنه‌ی ساختمان روبرو. دلم می‌خواهد دسته‌ی پرنده‌های مهاجر را ببینم که برمی‌گردند از سمت جنوب. دلم می‌خواهد صدای قطره قطره‌ی آب بیاید، و صدای جاری شدن جویبار. دلم می‌خواهد سنجاب قرمز از لانه‌اش بیاید بیرون و وقتی مرا می‌بیند فرار کند پشت درخت.

دلم می‌خواهد جایی باشم که مردمش گرمند، حرف می‌زنند، حرف.