هنوز هم پرو، ولی دو سال عقب‌تر

رفتم و عکسهای پرو در سال ۲۰۰۹ رو تماشا کردم و کلی خاطره برام زنده شد. قبلا از روزهای کمپ باستانشناسی در جنوب کشور اینجا و اینجا نوشته بودم. البته نگاه کردم و دیدم که هنوز خیلی عکس از اون سفر بود که نگذاشتم. یه مقدار عکس ببینیم.

سرو باول، کوه مقدس که محل اقامت حکمرانان بود. کارگاه باستانشناسی ما رو تپه‌ی روبروی این کوه بود بهش می‌گفتن سرا مخیا

توی ون به سوی سایت

کار هر روز از ساعت هفت صبح تا پنج عصر ادامه داشت، حتی شنبه‌ها رو هم باید می‌رفتیم تو کارگاه کار می‌کردیم.

وضعیت هر روز 

و وضعیت هر عصر تو رستورانی که فقط برای ما غذا می‌پخت.

 خانم استاد به صاحب رستوران گفته بود شوهرم سرخ کردنی نمی‌خوره، دخترم گوشت خوک دوست نداره، پسرم فلان چیز دوست نداره، من فلان چیز دوست ندارم، این شد که در کل یکماه آشپز بی‌نوا به ما غذای آب‌پز می‌داد. یه بار که خانم استاد نیومده بود آشپز با خیال راخت جوجه سرخ کرده بهمون داد و ما انقدر دعاگو شدیم که طفلک عذاب وجدان پیدا کرد بخاطر غذاهای بی‌مزه‌ی هر روز.

اگر گفتین این چیه؟

از روی این حدس می‌زنین؟

بالایی ستون فقرات کوسه بود، اینها هم ماهی‌های دیگه

یکبار، تنها یکبار یه روز یکشنبه بچه‌ها وقت کردن فریزبی بازی کنن.

نمای میدون شهر و ورودی موزه که ما اونجا کارگاه سفال داشتیم

فکر کنم این ر و قبلا توضیح داده بودم که مردم شهر بخاطر مومیایی‌های توی موزه و کارگاه ما درست کرده بودن توی دیوار.

نوستالژی‌ترین چیزی که در دور افتاده‌ترین بخش جنوب پرو می‌شد یافت

اصلا انگار آدم یه فامیل دور رو دیده!!

نمایی از جناب خسوس (همون جیزز یا مسیح)

وقتی رفتیم پاش احساس کردیم اونقدر که فکر می‌کردیم بزرگ نیست

بازدید از قبرستان شهر یکی دیگه از تفریحات یکشنبه بود

اولین بار بود که قبرستون طبثاتی بالای سطح زمین می‌دیدم. استادخانوم گفته بود قبلا سیل اومده و همه‌ی تابوتها رو با خودش برده بود. 

طبعا نمای هر قبر متفاوت بود

مئیس مورادو یا ذرت سیاه، که شیرینه و یه نوشیدنی ازش درست می‌کردن به اسم چیچا مورادا

ذرتهای متفاوت زیادی اونجا بود اما من زیاد عکاسی نمی‌کردم ازشون

احتمالا این بخش رو ادامه می‌دم تا عکسهای کشور پرو تکمیل بشن.