۱۳۹۷ شهریور ۱, پنجشنبه

گردشگری‌ای که از رو همین مبل شروع می‌شه!

 نه واقعا. در واقع گردشگری قبلنا انجام شده بوده و حالا با این قیمت دلار و بلیط و عوارض خروج، بهتر آن دیدم که برگردم به عکسهای سفرهای قبلی. در این بین برخوردم به عکسهایی از لاپاز، از موزه‌ی موسیقی بولیوی، که همونموقع هم برام خیلی جذاب بود و احتمالا بخاطر نبودن اینترنت آپلود نکردم و بعد هم که کلا به فراموشی سپرده شد (عجیب نیست که). خب، بریم؟

موزه‌ی موسیقی بولیوی در شهر لاپاز، توسط چارانگو نواز معروف، ارنستو کاوور آرامایو در ۱۹۶۲ تاسیس می‌شه. چارانگو چیه؟ این گیتار کوچولوها که به اسم یوکوله‌له می‌شناسین، می‌شه گفت چارانگو همون یوکوله‌له‌ی منطقه‌ی کوههای آند در آمریکای جنوبیه. یه تفاوت دیگه هم دارن که چارانگو در قدیم از پوست حیوون پستاندار سخت‌پوستی به اسم آرمادیو (زره نواری) ساخته می‌شد. جناب کاوور آرامایو با گذاشتن عکسی در موزه‌شون اعتقاد دارن که چارانگو اولین بار تو شهر پوتوسی ساخته شده و در ۱۷۴۴ تصویری از اون روی نمای خارجی کلیسای سن لورنزو حکاکی شده. حالا دوتا موضوع هست. اول اینکه در ۱۷۴۴ کشور بولیوی وجود خارجی نداشته و بهش بالا پرو می‌گفتن (یا پروی علیا). موضوع دوم هم اینکه خیلی از کشورهای همسایه از جمله پرو اساساً با این موضوع که چارانگو در پوتوسی ساخته شده مخالفن. 
رفتم براتون عکسای کلیسای سن لورنزو از پوتوسی رو پیدا کردم.
کلیسای سن لورنزو در شهر پوتوسی 

چارانگو رو پیدا کردین؟

اینجاست
این نقشه تنوع سازهای کشور بولیوی رو نشون می‌ده.

توی این موزه‌ی خصوصی حدود ۲۰۰۰ ساز وجود داره که خب بعضیاشون خیلی عجیب غریبن.
باخُن، ساز بادی خیلی بزرگ که باید ایستاده نواخته بشه. عکس بعدی رو ببینین.

یعنی نفس می‌خواد‌هاااااا... دنبال ویدئو گشتم که بگذارم اینجا ولی به نتیجه‌ای نرسیدم. شک کردم که تابلوی اسمش اشتباه بوده باشه.

این رو همونطور که حدس می‌زنین از پا می‌پوشن و با انجام رقص‌های آیینی با بپر بپر فراوان سر و صدا می‌کنن. به نظر خیلی سنگین میاد.

خب، دو نمونه گیتار که از لاک لاک‌پشت و پوست همون آرمادیو ساخته شده 

جانور مزبور. آخی، آخی...
به قول استاد حسین علیزاده‌ی نازنین این قبلا فوت کرده بوده :)
خب این بچه چارانگوها رو ببینین. بهشون می‌گن چارانگیتو. چرا؟

آخه قد و قواره رو ببین! 

نی‌لبک‌های کوههای آند خیلی متنوع و جالبه، بخصوص اینها که از سنگهای آتشفشانی ساخته شدن و آیینی بودن.

اون سوارخهاش رو که بند برای آویزون کردن ازشون رد می‌شده رو دوست دارم. روی این چی می‌بینین؟ 

این یه سیکوی سنگیه. سیکو یه جور پن‌فلوت مال آمریکای جنوبیه، اما مدل سنگی‌ش رو واقعا نمی‌شه هر جایی پیدا کرد.
 بخصوص این یکی که ماسک هم هست. 

اینم از فلوتهای خیلی خاص

بازم نی‌لبکهای عالی.... 
به نظرم یه مدتی این عکسای قدیمی رو شخم بزنم ببینم چی در میاد. احتمالا تمرکزم روی موزه‌ها باشه، ولی چه بسا مسیر عوض بشه. ببینیم چی پیش میاد. 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر