این مطلب در تاریخ ۷ می ۲۰۱۴ در وبلاگ دیگرم، قابهای روزانه، منتشر شده بود.
از علیرضا قربانی گفتم، به یاد آرزویم افتادم. یکی از آرزوهایم این است که با حسین علیزاده و چندتا از یاران غارش در فضایی زیبا مثل فین کاشان بنشینیم و دیزی بخوریم! من که اهل چاکرم نوکرم گفتنها نیستم. اما به نظرم آدمهایی مثل علیزاده کیفیتهای روحی خاصی دارند که باعث می‌شود موسیقی‌شان اینقدر به دل بنشیند. دوست دارم این کیفیت را در یک رویداد اجتماعی پیش پا افتاده بشناسم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر