امریکایی که فراموش کرده بودم- ۶

۶- در امریکا در مقایسه با آلمان، با عابران پیاده بسیار انسانی رفتار می‌شود. قبل از اینکه زود قضاوت کنید اجازه بدهید توضیح بدهم:

رفتار عابر و وسیله‌ی نقلیه در آلمان به شدت قانونمند است. هر دو گروه کاملا به وظایف خود در قبال یکدیگر واقف هستند، هیچ جای دیگری ندیده‌ام که مردم تا این حد نسبت به چراغ قرمز حساس باشند، که حتی عابرهای مستش هم از چراغ قرمز خیابان باریکی که هیچ اتومبیلی از آن نمی‌گذرد عبور نمی‌کنند. انگار مغزشان و حتی مغز سگهایشان برنامه ریزی شده و به محض دیدن رنگ قرمز، پاها را متوقف می‌کند. و در همین کشور به شدت قانونمند و در شرایطی غیر از خط عابر پیاده (که کمیاب است) و چراغ عابر در سر چهارراه، حق تقدم همیشه با وسیله‌ی نقلیه است. حتی اگر دارید در پیاده‌رو برای خودتان قدم می‌زنید و اتومبیلی قصد گذر از پیاده رو و رسیدن به پارکینگ را داشته باشد، این شما هستید که باید توقف کنید تا اتومبیل عبور کند. و البته دیدن اتومبیلهایی که به راحتی بخشی از پیاده رو را برای پارکینگ خود اشغال کرده باشند چیز عجیبی نیست. خیلی خوب نمی‌دانم که آیا این اتومبیلها جریمه هم می‌شوند یا نه. اما برخورد با این مسئله در جایی که همه چیز خط‌کشی شده و قانونمند است برایم تا حدی آزار دهنده بود.

اما امریکا. مردم امریکا مردمی اتومبیل سوار هستند پس برای عموم آنها که در شهری بزرگ مثل نیویورک زندگی نمی‌کنند، پیاده عبور کردن از چراغ قرمز شاید تا ماهها پیش نیاید! اما در خیابانهای بدون چراغ و بدون خط عابر پیاده در شهرهای معمولی امریکا، این موضوع که اکثر راننده‌ها به عابر احترام می‌گذارند و کاملا توقف می‌کنند تا او کاملا از عرض خیابان عبور کند، به شدت توی چشمم آمده است. پیش آمده که من به عادت آلمان کنار خیابان ایستاده‌ام تا اتومبیلها عبور کنند و از خیابان بگذرم، و راننده‌ی اولین اتومبیل توقف کرده و انتظار کشیده که پس چرا من نمی‌روم آنطرف. این را مقایسه می‌کنم با بوقهای عصبانی برخی راننده‌های آلمانی، وقتی از کوچه‌ی باریکی عبور می‌کردم و متوجه‌شان نشده، سد راهشان شده بودم، و یا فریاد آن راننده‌ی کامیون در برلین، که تا وقتی دور شده بود هم صدایش در سرم می‌پیچید.

آدم خوب است انصاف داشته باشد!