یک روز خاص

امروز دقیقا شش ماه از کوله بار بستن و راهی امریکای جنوبی شدن می‌گذشت. در این شش ماه خیلی جاها را دیده‌ام و خیلی چیزها یاد گرفته‌ام. تجربه‌ی بی‌نظیری بود که از تک‌تک لحظه‌هایش راضی‌ام.

اما امروز اتفاق دیگری هم افتاد. بر سر صبحانه، با جوانی از اسپانیا مشغول صحبت شدیم که سه سال است دارد سفر می‌کند. آسیا را گشته و استرالیا و بعد از امریکای جنوبی راهی شده بود به سمت آلاسکا. پرسیدیم مسیرت چگونه بود؟ وقتی توضیح می‌داد از ایران اسم برد. گفتم ایران؟ من ایرانی هستم! و او گفت ایران بهترین بخش سفرش بود به‌خاطر مردم بی‌نظیری که دارد. در هفته‌ی بعد از انتخابات در تهران بود، به عنوان جاسوس دستگیر شد و یک‌هفته زندانی بود. خودتان حساب کنید زندانی شدن بی‌گناه در یک مملکت غریب که زبانت را هم نمی‌فهمند می‌تواند آنقدر بار منفی سفر را زیاد کند که از آن مملکت متنفر بشوی. اما خورخه گفت مردم ایران آنقدر مهربان و مهمان‌نواز بودند که این بخش سفر جزو بهترین خاطرات زندگی‌اش ثبت شده. تعریف کرد که حتی کارکنان پمپ بنزین از او پول بنزین نمی‌گرفتند و مردم در کوچه و مغازه دعوتش می‌کردند به خانه‌شان و از او پذیرایی می‌کردند. می‌گفت در جاده‌ای بیابانی در اطراف یزد اتومبیلش خراب شد و او در جاده مانده بود و آقایی سبیل کلفت به کمکش آمد و بدون اینکه زبان هم را بفهمند، اتومبیل را راه انداخت وبعد او را به خانه‌اش دعوت کرد. خورخه یک هفته در خانه‌ی مردی ایرانی و مهمان‌نواز به سر برد که حتی یک کلمه انگلیسی نمی‌دانست. 

نمی‌دانید چقدر احساس افتخار کردم، وقتی یک مسافر، جلوی باقی مسافرها، از آلمان، بلژیک، اسپانیا، از کشور من اینطور تعریف می‌کرد. مسافری که چهل کشور را دیده و ایران را به عنوان بهترین و زیباترین بخش سفرش دوست داشته، حتی اگر یک‌هفته در زندان حکومتی به سر برده باشد، و یا شهر به شهر با ماموران پلیس بداخلاق برخورد کرده باشد. نمی‌دانید چقدر افتخار کردم به مردم کشورم، که به این جوان اسپانیایی پناه دادند و کاری کردند که سفیر محبت مملکت ما باشد. و نمی‌دانید چقدر مردم عزیز کشورم را دوست دارم. هموطنم. ممنونم.