بولیوی

نگارنده در بولیوی به سر می‌برد و به شدت در مضیغه‌ی اینترنت است. اما در این دو روز گذشته نتیجه گرفته‌ام که بولیوی با وجود عقب ماندگی‌هایش از پرو، از نظر اخلاق مردم یک سر و گردن بالاتر است. اگرچه پاسپورت ایرانی و ریش جناب احمدی نژاد به کار نیامد و مجبور به استفاده از پاسپورت شیطان بزرگ شدم و یکصد و سی و پنج دلار از جیب پرداختم (که انشالله امریکا کوفتش بشود که کلی از این پولها از مردم فقیر بولیویایی گرفته و آنها اقدام به مقابله به مثل کرده‌اند)، اما حتی آنجا هم از خوش‌اخلاقی و احترام افسرهای لب مرز لذت بردم و با آنها کلی گپ زدم. این در حالی‌ست که آخرین خاطره‌ی نگارنده از خاک کشور پرو، قیافه‌ی عبوس افسر پرویی ست که با بد اخلاقی می‌گفت کارت ترانزیتت کجاست؟ و هرچه می‌گفتم همین‌جا گوشش بدهکار نبود و بازهم سئوالش را با تند خویی تکرار می‌کرد. همین قیافه‌ی عبوس بس که دیگر پایم را در مملکت پرو نگذارم!!
روز اول را در کوپاکابانا در کناره‌ی دریاچه‌ی تی‌تی‌کاکا گذراندم و به جزیره‌ی خورشید سر زدم و محو زیبایی طبیعت و مناظرش شدم. و از طرفی از دیدن مردم آرام و خوش‌اخلاق بولیویایی لذت بردم. امروز روز دوم اقامتم در بولیویست و به لاپاز سفر کرده‌ام به امید اینکه به اینترنت بی‌سیم دسترسی پیدا کنم که تابحال موفق نبوده‌ام. بنابراین این مطلب را روی کامپیوتر خودم می‌نویسم و بعد روی فلش درایو (معادل فارسی لطفا) می‌گذارم تا ببرم کافه‌نت و آنجا بگذارم روی وبلاگ. به علت سرعت بسیار پایین اینترنت در این کشور هم از آپلود هرگونه تصویر معذورم! اما سعی می‌کنم وصف مناظر بکر این سرزمین را برایتان بنویسم تا شما هم حظ ببرید.

راستش دوست داشتن بولیوی از این بابت است که می‌دانم به فقیرترین کشور دنیا قدم گذاشته‌ام و سطح توقعم از این مملکت را خیلی خیلی پایین آورده‌ام و باید بگویم که بولیوی تا بحال بالاتر از توقع من عمل کرده و دوستش داشته‌ام. می‌دانم که هنوز برای شناختن این مملکت وقت احتیاج دارم اما حداقل در این دو روز آرامش به زندگیم برگشته و از این بابت خوشحالم.