سانتا کروز

Santa Cruz de la Sierra (معنی تحت‌الفظی: صلیب مقدسِ کوهستان) شهر بزرگ و معروف بولیویاست. قرار بود از کوچابامبا تا اینجا هشت ساعت راه باشد، دوازده ساعت بود! من که به راحتی یازده ساعتش را خوابیدم. هر بار چشم باز می‌کردم می‌دیدم توی یک پاسگاه بین راه ایستاده‌ایم و مامورها دارند محتویات کیف ملت را بیرون می‌ریزند.
از سانتا کروز هنوز چیزی ندیده‌ام. با راهنمایی وبسایت پیاده راه افتادم به سمت هاستل. مشکلشان این بود که توی راهنمایی‌شان اشاره نکرده بودند مسیر پیاده روی نزدیک دو سه کیلومتر است. هوای شهر هم گرم و شرجی‌ست با اینکه تا چندین هزار کیلومتر هیچ دریایی وجود ندارد.
شهر گرانی‌ست. قیمت هتل و هاستلش دو برابر شرق بولیویاست. هنوز هم اتاق یا تخت ندارم که بتوانم کوله را باز کنم و بروم حمام و خنک شوم. نشسته‌ام از اینترنتشان که اتفاقا سریع است استفاده می‌کنم.
می‌گویند سانتا کروزی‌ها خودشان را بولیویایی حساب نمی‌کنند. می‌گویند پاراگوئه‌ای هستند یا آرژانتینی. از لهجه‌ی آنها هم تقلید می‌کنند. همین باعث شده چپ‌چپ نگاهشان کنم! ملت وطن‌فروش!!
گمان نمی‌کنم بیشتر از یک شب اینجا بمانم. برای رفتن به قتلگاه برادر چه‌گوارا هم باید یک روز کامل وقت گذاشت و هنوز هزینه‌اش را نمی‌دانم. از طرفی نمی‌خواهم به سانتاکروز برگردم. باید برنامه‌ریزی کنم.