آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست

از پرده برون آمد،  ساقی،  قدحی در دست

هم پردهٔ ما بدرید،  هم توبهٔ ما بشکست


بنمود رخ زیبا،  گشتیم همه شیدا

چون هیچ نماند از ما   آمد بر ما بنشست


زلفش گرهی بگشاد  بند از دل ما برخاست

جان   دل ز جهان برداشت   وندر سر زلفش بست


در دام سر زلفش   ماندیم همه حیران

وز جام می لعلش   گشتیم همه سرمست


از دست  بشد  چون دل   در طرهٔ او زد  چنگ

غرقه  زند از حیرت    در هرچه بیابد دست


چون سلسلهٔ زلفش   بند دل حیران  شد

آزاد شد از عالم   وز هستی ما وارست


دل در سر زلفش شد، از طره   طلب کردم

گفتا که: لب او خوش   اینک  سرما پیوست


با یار خوشی بنشست   دل   کز سر جان برخاست

با جان و جهان پیوست   دل   کز دو جهان بگسست


از غمزهٔ روی او   گه مستم و   گه هشیار

وز طرهٔ لعل او   گه نیستم و   گه هست


می خواستم از اسرار   اظهار کنم  حرفی

ز اغیار نترسیدم   گفتم   سخن سر بست

عراقی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست


مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

در نعل سمند او   شکل مه نو پیدا


وز قد بلند او    بالای صنوبر پست

آخر به چه گویم هست  از خود خبرم   چون نیست


وز بهر چه گویم نیست   با وی نظرم   چون   هست

شمع دل دمسازم   بنشست   چو او برخاست


و افغان  ز نظربازان   برخاست   چو او   بنشست

گر غالیه خوش بو شد   در گیسوی او پیچید


ور  وسمه  کمانکش گشت   در ابروی او پیوست

بازآی که بازآید   عمر شده حافظ


هر چند که ناید باز   تیری که بشد از شست

حافظ