پیدایش کردم

 Kunsthofpassage Dresden

عکسی که می‌بینید (امیدوارم که ببینید) همان خانه‌ای‌ست که ناودانهایش قرار است تولید موسیقی کنند. این ساختمان در گذرگاه هنرمندان در نویشتات درسدن قرار دارد، و البته عکسهایی از باقی قسمتهای این محله هم گذاشته‌ام که ببینید. اما با اینکه آب در ناودانها جاری بود، صدایی از موسیقی به گوش نمی‌رسید. تنها همان چکه چکه و صدای جاری بودن آب بود که خیلی هم آهنگین نبود.

قسمتهای دیگری از گذرگاه هنرمندان

گذرگاه هنرمندان محیط آرام و دلنشینی برای یک بعد از ظهر دارد. کافه‌های کوچک با میز و صندلی‌های چیده شده در محوطه مکان خوبی برای کسانی‌ست که محیط کافه‌ای را دوست دارند.

همچنین از اقدامات دیگر سفر نیم‌روزه به درسدن، پیدا کردن کمپانی تولید فولکس واگن بود که ساختمان شیشه‌ای آن با پارکینگ طبقاتی از بیرون حسابی دل می‌برد.

بعد وقتی داخل شدم بلیط فروش به من گفت تور به زبان انگلیسی ندارند، اما می‌توانم بروم و از طبقه‌ی بالا بازدید کنم. با خوشحالی به طبقه‌ی بالا رفتم و اول به یک کره‌ی بزرگ سر زدم که در آن تصاویری از مدلهای مختلف فولکس واگن پخش می‌شد. بیرون که آمدم یک موتور اتومبیل در حال کار جلوی رویم بود، یک اتومبیل خیلی قدیمی و البته نمای دیگری از استوانه‌ی هیجان‌انگیز. 

اما یکی از خانمهای کارمند آمد و گفت عکاسی ممنوع است و باید دوربین را در کیفم بگذارم. دو گروه بزرگ با تور زبان آلمانی در حال سر زدن به اینطرف و آنطرف بودند. سوار آسانسور شدند و به طبقه‌ی بالا رفتند. وقتی من سوار آسانسور شدم، آسانسور کار نکرد. از همان خانم کارمند پرسیدم یعنی نمی‌توانم بروم بالا؟ گفت خیر. تنها می‌توانی با تور بروی و چون تور زبان انگلیسی نداریم نمی‌توانی بروی. نگاهش کردم و گفتم حالم گرفته شد. البته خانم آلمانی بود و اهمیتی به حال من نمی‌داد. راهم را کج کردم و دست از پا درازتر از نمایشگاه خارج شدم. 

امروز اما پرونده‌ی شهر درسدن برایم بسته شد. گمان نمی‌کنم دیگر به این شهر بیایم.

A گذرگاه هنرمندان
علامت سبز رنگ کارخانه‌ی فولکس واگن