نزدیک به یک ماه از اقامت من در سن‌فرنسیسکو می‌گذرد و این شهر عجایب، در مواردی خاص توجه مرا به خود جلب کرده. علاوه بر گوناگونی ملیتهایی که ساکن این شهر هستند و یا سیل توریستها و بک پکرها که همیشه به چشمم می‌آیند، متوجه حالت عجیب و زیبایی در رفتار اهالی سن‌فرنسیسکو شده‌ام. در طول این یکماه به این نتیجه رسیده‌ام که سن‌فرنسیسکویی‌ها واقعا آدمهای اجتماعی‌ای هستند. آنها به اطرافشان توجه می‌کنند و از صحبت کردن با غریبه‌ها نمی‌ترسند. خیلی پیش می‌آید که در اتوبوس یا قطار نشسته‌ای و داری با کسی صحبت می‌کنی و نفر سومی درباره‌ی صحبت دونفره‌ی شما اظهار نظر کند. اگر چنین حالتی در شهر شیکاگو پیش بیاید، در اکثر مواقع دونفر در حال صحبت با نگاه غریبی به فرد سوم نگاهی می‌اندازند که بحث ما به شما چه ربطی دارد؟ اما برای اهالی سن‌فرنسیسکو این حرکت ابدا عمل غریبی نیست و دو نفر خیلی راحت نفر سوم را در بحثشان مشارکت می‌دهند و شاید دامنه‌ی بحث از این سه نفر هم بالاتر برود! بنابراین مورد خطاب قرار گرفتن توسط یک غریبه به هیچ وجه چیز غریبی نیست.
نکته‌ی دیگر که من در اهالی شهر سن‌فرنسیسکو دیدم، نوع نگاه عمومی آنها به اطرافیانشان است. برایشان فرقی نمی‌کند کسی که به او نگاه می‌کنند لباس رسمی به تن داشته باشد یا ظاهر بی‌خانمان‌ها را داشته باشد. اکثر مردم بدون توجه به ظاهر فرد مقابلشان، به او لبخند می‌زنند یا به او کمک می‌کنند. بازهم اگر این حالت را با شیکاگو مقایسه کنم، برخورد بسیار سردتر است و شیکاگویی‌ها تظاهر می‌کنند که فرد ژنده‌پوش را اصلا ندیده‌اند. اما اینجا دیده‌ام که فرد ژنده‌پوشی با بار لباسهای کهنه‌اش بخواهد سوار اتوبوس شود و فردی که کنار در ایستاده در واقع به او کمک می‌کند تا چرخ حامل لباسهایش را به داخل اتوبوس بیاورد. لااقل تا اینجا که برخورد داشته‌ام، قضاوت کردن درباره‌ی افراد چندان معمول نیست.
سیستم حمل و نقل عمومی درون شهر نیز از این قاعده‌ی احترام و اعتماد مستثنی نیست. اینجا هر کسی مسئول پرداخت هزینه برای سوار شدن به اتوبوس و قطار است، اما درباره‌ی کنترل این پرداختها سخت‌گیری نمی‌شود. می‌توانید سوار بعضی قطارها یا اتوبوسها بشوید و هیچکس نیاید بلیطتان را کنترل کند. اما اکثریت خودشان را مسئول می‌دانند تا بلیط را خریداری کنند و یا با کارت ترانزیتشان روی دستگاههای خودپرداز درون اتوبوس و قطار و یا در ایستگاهها هزینه‌ی سفرشان را بپردازند. مطمئنا اگر ماموری از کسی مدرک نشان‌دهنده‌ی پرداخت بخواهد و آن فرد نتواند مدرک ارائه کند، جریمه‌ی سنگینی در انتظارش خواهد بود، اما تا اینجا من سخت‌گیری قابل ملاحظه‌ای در کنترل این مدارک ندیده‌ام. و البته بازهم این را با سیستم حمل و نقل عمومی در شهر شیکاگو مقایسه می‌کنم که طوری تهیه شده که هر فرد قبل از استفاده از وسایل، هزینه را کامل پرداخت کرده باشد و هیچ‌گونه اغماض یا آسان‌گیری‌ای در کار نیست.
تا اینجا باید بگویم که شهر سن‌فرنسیسکو بسیار قابل زندگی‌تر از آنچه که تصور می‌کردم است. در برخوردهای قبلی‌ام با این شهر می‌گفتم انگار این شهر را برای توریستها ساخته‌اند! البته بخشی از این جریان حقیقت دارد. مناطقی در این شهر آنقدر توریستی هستند که اهالی به رفتن به آن مناطق رغبت نمی‌کنند، اما زندگی‌ای که در لایه‌لایه‌های این شهر نهفته، از آن محیطی منحصر به فرد ساخته که می‌تواند هر نوع آدمی را در خود بپذیرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر