لاپاز، بازهم لاپاز افسونگر

در خیابانهای لاپاز که قدم می‌زنم یک جور احساس غرور به من دست می‌دهد. احساس می‌کنم در جایی هستم که هر کسی نمی‌تواند باشد. احساس می‌کنم به چیزی رسیده‌ام که هر کسی نمی‌تواند به آن برسد. شاید سفر برای خیلی‌ها آسان باشد، که به مکانهای توریستی معروف بروند، به اروپا، به آسیا، به امریکا، یا حتی همین امریکای جنوبی، اما هیچکدام اینها لاپاز بولیوی نمی‌شود. لاپاز جای بسیار خاصی‌ست. جایی که من خودم را در خیابانهایش پیدا می‌کنم و در گوناگونی فرهنگها و مردمش چرخ می‌خورم. لاپاز آن شهر زیبا با بناهای تاریخی خیره‌کننده نیست. شهر آرامی هم نیست، شهر منظمی هم نیست. ولی خیلی خاص است. حداقل برای من این حس بسیار قوی را دارد. که با غرور توی خیابانهایش قدم بزنم و احساس کنم به چیزی رسیده‌ام که هر کسی نمی‌رسد.