یک نفس راحت

دارم برنامه ریزی می‌کنم که ماههای فوریه و مارس را در کشور بولیوی بگذرانم. شاید از فقیرترین کشورهای جهان باشد اما دارم به عشق مردم کوهستانهای آند می‌روم، که شاید آنجا بتوانم فلوتهایشان را امتحان کنم و موسیقی‌شان را بیاموزم.
داشتم به دنبال اطلاعات برای ورود به بولیویا می‌گشتم. برای ورود با پاسپورت امریکایی باید اقدام به اخذ ویزا نمود به همراه نشان دادن حساب بانکی و پرداخت صد و سی و پنج دلار هزینه‌ی ورود و شصت دلار مبلغ سرویس که سر جمع نزدیک دویست دلار آب می‌خورد. ویکی‌پیدیا را باز کردم و دنبال شرایط اخذ ویزا برای پاسپورت ایرانی گشتم. در کمال تعجب دیدم که پاسپورت ایرانی نیاز به ویزا ندارد و در فرودگاه مهر ورود دریافت می‌کند، از صدقه سر خوش‌خدمتی احمدی‌نژاد به جناب آقای اوو مورالس. اول پیش خودم فکر کردم که بالاخره این جمهوری اسلامی به یک دردی خورد، اما همانموقع نظرم عوض شد. اگر این آقایان واقعا روابط حسنه با دیگر کشورها می‌داشتند الان می‌توانستیم با پاسپورت ایرانی به همه‌جای دنیا سفر کنیم و کلی هم عزت و احتراممان بگذارند و نیازی نبود به پاسپورت امریکایی متوسل بشویم که به محض ورود به هر فرودگاهی ما را به شکل کیف پول ببینند. این مملکت شیطان بزرگ آنقدر ساکنین ممالک فقیر و در حال توسعه را چزاند که حالا اکثر کشورها ورودیه گذاشته‌اند برای هر کسی که پاسپورت امریکایی دارد. سال گذشته در کشور شیلی صد و سی دلار از جیب مبارک دادم که هنوز وقتی به مهرش در پاسپورت نگاه می‌کنم دلم می‌سوزد. برزیل و بولیویا کم بود، آرژانتین هم به تازگی حق ورود تعیین کرده. شنیده‌ام برخی کشورهای اروپایی هم در فکر هستند روی پاسپورت امریکایی مالیات ببندند. شاید وقتش باشد دنبال پاسپورت سوم باشم!