یوتا، پارک ملی زایان

یوتا به نظرم شگفت‌انگیزترین ایالت در تمام آمریکاست، لااقل برای من که به عارضه‌های زمین‌شناسی علاقه فراوان دارم. پنج پارک ملی و چهل و سه پارک ایالتی و بسیاری نقاط دیدنی که در جاده مشخص شده‌اند. مقصد اول ما پارک ملی زایان (همان کلمه‌ی صهیون در واقع) بود. اسم این منطقه در قدیم چیز دیگری بود اما ظاهرا نفوذ جامعه‌ی مورمن در آن منطقه باعث شد پارک ملی به اسم زایان شهرت پیدا کند. یک جا کنار جاده کنار زدم تا روی نقشه ببینم که درست می‌رویم یا نه. کنار جاده یک مزرعه بود با سه اسب و برای اولین بار فرصت پیدا کردم با اسبها معاشرت کنم و متوجه شدم که اسبها هم حس حسادت دارند!! ما به اسب سیاه بیشتر توجه می‌کردیم اما اسب سفید می‌آمد و از ما نوازش می‌خواست! 

کم‌کم صخره‌های عظیم در آن دور پیدا شدند، و ما هنوز نمی‌دانستیم چه چیزی در انتظارمان است. 

و رسیدیم. آیا این شبیه به کوههای زاگرس زیبای خودمان نیست؟

واقعا ما از این مناطق کم نداریم

حالا هی ما می‌گیم سرد بود، شمام بگو سرد بود

صخره‌ها تحسین برانگیزند، هر جا که می‌خواهد باشند

این دوستان تپل هم بسیار بادام زمینی دوست داشتند. در آمریکا معمولا اجازه‌ی غذا دادن به حیوانات نمی‌دهند
در حالی که در شوارتسوالد آلمان  در ورودی به بچه‌ها پاکت بادام زمینی می‌فروختند تا بچه‌ها با حیوانات جنگلی آشنا شوند

این دست ما نبود! دست یک آقای آمریکایی‌ست که توصیه‌های رنجرها را جدی نگرفته و البته فرصتی برای عکاسی برای ما ساخته 

 آن پشت را که دارم نگاه می‌کنم منطقه‌ای‌ست به اسم
Narrows
یا همان تنگه خودمان. راه رسیدنش از توی آب بود و مناسفانه ما تجهیزات نداشتیم

اینجا هم خیلی برایمان خاص بود. به این صخره می‌گویند صخره‌ی گریان. آن زیر می‌ایستی و از همه جا قطرات آب پایین می‌چکند، به آرامی اشک

از آن جاهایی‌ست که باید تجربه کرد و توی عکس نمی‌شود حالش را فهمید. آن صدای چکه‌ها، آن منظره‌ی روبرو

در طول سفر، و بعد از سفر، توافق داشتیم که زایان بخش بسیار خاصی از کل این سفر جاده‌ای بود. مناظری که در همان لحظه نفس‌گیر بودند و هنوز هم از دیدن عکسهایشان حالم خوب می‌شود. 

در راه برگشت بوفالو دیدیم

شب را دوباره به سنت جورج برگشتیم. صبح چای و صبحانه برداشتیم و رفتیم یک روز آرام را در Red Cliff یا گردشگاه صخره‌ی سرخ داشته باشیم.