چگونه آمریکا بهترین روز را به من هدیه کرد

همه چیز خیلی ناگهانی اتفاق افتاد. دوستان خبرم دادند که حسین علیزاده در دانشگاه سکرمنتو کنسرت دارد. می‌خواهی بیایی؟

حسین علیزاده برای من بیش از یک آهنگساز و نوازنده است. کسی‌ست که با موسیقی گنگ روزهای کودکی من عجین شده. کسی که موسیقی‌اش در فیلمها مرا درگیر کرده. کسی که حتی نامش برایم مثل تداعی دور تند دهه‌های شصت و هفتاد است. 

قبلا در همین وبلاگ گفته بودم که آرزو دارم روزی با حسین علیزاده بنشینم و دیزی بخورم! البته منظورم دیزی خوردن نبود، منظورم نشستن در یک جمع خودمانی با او و آشنا شدن با روحیاتش و دنیایش، ورای دنیای بزرگ موسیقی که شنونده را مسحور می‌کند.
این مقدمه را گفتم تا بفهمید دیدن استاد حسین علیزاده چقدر برایم مهم و باارزش بود. پس وقتی که فامیل عکاسمان گفت دارم می‌روم فرودگاه به دنبال استاد علیزاده و پسرش و دیگر اعضای گروهش، من داشتم پرپر می‌زدم! گفتم می‌توانم بیایم؟ جا دارید؟ گفت فکر نمی‌کنم مشکل باشد. بیا!
به همین سادگی ما راهی فرودگاه شدیم، به همین سادگی منتظر شدیم تا گروه بیاید، و به همین سادگی استاد، با شورانگیز در دستش آمد. ساده، صمیمی، بدون تکبر. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که چقدر پیر شده. وسایل را در صندوق چیدند و استاد شورانگیز را به دست کسی نداد. با پسرش صبا سوار اتومبیل ما شدند و حرکت کردیم. من باور نمی‌کردم. نمی‌دانستم باید چه بگویم. گفتم مطمئنم این حرف را از خیلی‌ها شنیده‌اید ولی دیدار شما از نزدیک یکی از بزرگترین آرزوهایم بود. فامیل مرا معرفی کرد و گفت که از ایران آمده‌ام. توضیح دادم که نه سال در امریکا زندگی می‌کردم، در شیکاگو، بعد رفته‌ام امریکای جنوبی و بعد مدتی هم در کالیفرنیا بوده‌ام. همه‌اش از این می‌ترسیدم که حرفهایم اضافه باشند، تکبر داشته باشند، خسته‌شان کنم. از تورشان پرسیدم که کی شروع کرده‌اند، بعد از اینجا به کجا خواهند رفت. گفتند برلین. گفتم چه جالب. من دو سال و نیم آلمان زندگی کرده‌ام. استاد گفت عجب. شما برای خود مارکوپولویی هستید! (شما را نمی‌دانم ولی وقتی کسی از من تعریف کند دیگر لال می‌شوم و هیچ حرفی به ذهنم نمی‌آید که بزنم!) استاد از چندسال زندگی خودشان در برلین گفت. صبا گفت برلین خیلی عوض شده. بعد خوشبختانه فامیل سکان صحبت را در دست گرفت و من فقط به این فکر می‌کردم که چقدر اتفاقی و بی تلاش به این آرزویم هم رسیده‌ام. به استاد گفتم نی‌نوایتان در روزهای جنگ مونس روزهایمان بود و بعد کاستش را نداشتیم تا اینکه فایل صوتی‌اش روی اینترنت آمد و هنوز که هنوز است جگر آدم را می‌سوزاند! اما ترکمن، چقدر، چقدر ترکمن را دوست دارم. بعد هم عذرخواهی کردم که زیاد صحبت نمی‌کنم و برایشان داستان دست دادن با اوباما را تعریف کردم.
گروه را به محل اقامتشان رساندیم و قرار شد ساعت پنج به سالن دانشگاه برویم که دوربین‌ها را تنظیم کنیم و آنها صدابرداری را چک کنند. قلبم از این دیدار داشت پاره می‌شد. به خانه که رسیدیم فامیل را محکم بغل کردم تا تشکر کنم. فامیل گفت اتفاقا خوشحال خواهم شد که بیایی و در فیلمبرداری به من کمک کنی.
ساعت پنج به سالن دانشگاه رفتیم، در حال چیدمان دوربین‌ها و گفتگو با آقای امریکایی صدابردار بودیم که گروه آمد. شروع کردند به چیدمان صحنه و بعد امتحان کردن میکروفن‌ها. نمی‌خواستم در زمانی که باید حواسشان به کارشان باشد چیزی بگویم، تنها سلام کردیم. مثل یک کنسرت اختصاصی بود، روی صندلی ردیف دوم نشستم و آماده شدن گروه را تماشا کردم، تنظیم صدا، کوک کردن سازها، و گفتگوهای گروه.
با رسیدن به ساعت شش و نیم درهای سالن باز شد، تماشاچیان وارد شدند، ایستادند، نشستند، گفتگو کردند، ساعت هفت چراغها خاموش شد، خوش آمد گفته شد و بعد گروه وارد شد. از برنامه چه بگویم که داشتم پرواز می‌کردم. پشت دوربین ایستاده بودم و انگار روی موج موسیقی سوار بودم. در بخش اول استاد شورانگیز را می‌نواخت، و با تنبک و عود همراهی می‌شد. نگاهم به دستهایش بود که انگار با ساز یکی بود، انگار اصلا او و ساز یکی بودند. بخش دوم بعد از استراحت کوتاهی شروع شد، که در این بخش صبا علیزاده هم با کمانچه‌اش به گروه پیوست و وای که چه زیبا می‌نواخت. کمانچه ساز سختی‌ست. مرز بین خوب و بد زدنش مثل یک مو باریک است، و یا باید عاشق این ساز نوازی شد یا از آن بیزار. الحق که صبا با سازش آدم را عاشق می‌کرد. در ابتدای بخش دوم استاد از این شهر گفت که از نفس استادی مانند شجریان زنده شده. سازهای ایرانی را برای امریکایی‌ها توضیح دادند، آنهم با شوخ‌طبعی استاد در توضیح اجزای تار. بخش دوم هم به زیبایی بخش اول بود و من در این دنیا نبودم. استاد اینبار تار می‌نواخت که نوای جان بود و روح را به پرواز درمی‌آورد.
یکی از ملودی‌ها از هرمزگان بود، آدم را واقعا می‌برد پای خلیج فارس و تنگه‌ی هرمز، با تمام وجود برای ایران دلتنگ شدم، حتی با اینکه می‌دانستم به زودی برمی‌گردم. وقتی این را به فامیل‌ها گفتم به من خندیدند و گفتند بی‌جنبه!
وقتی آخرین قطعه تمام شد و چهارنفر گروه برای احترام به جمعیت تعظیم می‌کردند شادمان بودم، از اینکه این فرصت زیبا دست داد، و این بهترین روز با این کیفیت به سرانجام رسید. جمعیت آنقدر تشویق کرد که گروه دوباره برگشت و سر جایش نشست و قطعه‌ای دیگر نواخت، از ترکمن...
راستش نمی‌توانستم جلوی اشکهایم را بگیرم، تنها می‌توانستم سعی کنم صدای گریه‌ی شادی‌ام را بلند نکنم. چه لحظه‌ای بود که نمی‌توانم توصیفش کنم و حس بزرگش روحم را بزرگ کرده بود که حتی تا روز بعد هم روی زمین نبودم.
فامیل‌ها بخاطر قیافه‌ی گریه کرده‌ام سر به سرم گذاشتند. به برادرم گفتند توی ماشین کمی موسیقی هیپ هاپ بگذار که فرشته از این حالت در بیاید. اما همه‌شان خوب می‌دانستند که من چه روز بزرگ بی‌نظیری داشته‌ام.
و خداحافظی...
حسین علیزاده بسیار بزرگتر از تصورات من بود. مثل پدر بود، مهربان، صبور، و پر از زندگی. نمی‌دانم اگر در ایران بود ایا می‌توانستم فرصت نشستن در یک اتومبیل را با اسطوره‌ای به این بزرگی داشته باشم و چقدر باید با دیگران بر سر یافتن فرصت برای صحبت با استاد رقابت می‌کردم (آنهم اگر رویم می‌شد). نقل قول معروف فیلم مارمولک را به این شکل تغییر می‌دهم که خدا، خدای آدمهای کم‌رو هم هست. 

روزمره نویسی در غربی‌ترین ایالت جهان غرب

چند روز تنبلی کرده‌ام و چیزی ننوشته‌ام، اما در واقع از روزهایم لذت برده‌ام. اوقات به خوبی می‌گذرد. اینبار به اندازه‌ی دفعه‌های پیش از آمریکا عصبانی نیستم. مهربان‌تر شده‌ام و به جای مشغول شدن به باگهای اجتماعی و فرهنگی‌اش، دلم را به طبیعت و امکاناتش خوش کرده‌ام.
البته از کشفیات جدیدم، یکی از علل مشکل داشتنم با امریکا را متوجه شده‌ام: ای‌دی‌اچ‌دی. همیشه از حجم تبلیغات که توی زندگی امریکایی سرازیر می‌شود عصبانی بوده‌ام و حالا می‌فهمم که این حجم تبلیغات که از روی اپلیکیشن‌های تلفن تا قطع شدن هزارباره‌ی یک برنامه‌ی تلوزیونی یا رادیویی یا اینترنتی بوده که حواسم را متزلزل‌تر و مرا عصبانی‌تر می‌کرده. خوشبختانه چون هنوز توی ایران در تحریم هستیم، خیلی از این تبلیغات را نمی‌توانند روی برنامه‌های مورد استفاده‌مان اعمال کند، که البته این مسئله هم دوامی نخواهد داشت. علاوه بر این، با وجود تمام شعارهایی که بر ضد امریکا زده می‌شود، الگوی اصلی غربگرایی ایران مستقیما از امریکا گرفته می‌شود نه کشورهای معتدلتری مثل آلمان.
بگذریم.

چند روز پیش در یکی از شهرهای کوچک اطراف سکرمنتو رفتم جیم (باشگاه بدنسازی) که یک روز ورودی مجانی از اینترنت گرفته بودم (ظاهرا جاهای دیگر تا یک هفته برگه عبور مجانی می‌دهند). هیچوقت باشگاه و دستگاههایش را دوست نداشته‌ام و بخصوص الان بیشتر با ورزشهای آرام فکر و بدن مثل یوگا و تای‌چی اخت هستم، اما به هر حال فرصتی بود برای سر زدن به جایی که خیلی از آمریکایی‌ها هر روز به آن سر می‌زنند تا آنهمه کالری خورده را یک جوری بسوزانند. اسم این باشگاه زنجیره‌ای کرانچ بود و شعارشان اینکه کسی قضاوت نمی‌شود. یک سالن بزرگ بود با سی چهل تا دستگاه ورزش هوازی مثل دوی ثابت و الیپتیکال و دوچرخه ثابت، و سی چهل تا دستگاه ورزشهای قدرتی و آن ته سالن هم کلی دمبل و وزنه و از این دست که به کارم نمی‌آمد. ده دقیقه‌ای روی هر کدام از دستگاههایی که انتخاب کرده بودم کار می‌کردم و بعد می‌رفتم سراغ بعدی. هر کسی بعد از تمام شدن کارش با دستگاه، حوله‌ی کاغذی و اسپری برمی‌داشت و دستگاه را از عرق خودش تمیز می‌کرد. چندتا تلوزیون هم بالای سر بخش هوازی نصب بود که خوشبختانه صدایشان قطع بود و زیر نویس داشتند، و در عوض یک موسیقی واحد در کل سالن در حال پخش بود. در بین دستگاههای هوازی یک دستگاه حرکت قایق پارویی وجود داشت که تابحال با آن کار نکرده بودم و اتفاقا محبوبترین دستگاه برایم شد و فکر کردم که در واقع قایقرانی را خیلی دوست خواهم داشت.
یک روز هم به همراه فامیل‌ها که برای کار عکاسی می‌رفتند رفتم سن فرنسیسکو و البته آفتاب آنقدر شدید بود که بازوها و جای یقه‌ام به شدت سوخت (یادم رفته بود کرم ضد آفتاب بردارم). کمی در اطراف پل گلدن گیت و بعد از آن محوطه‌ی هنرهای زیبا عکاسی کردم. کمی با فامیل‌ها بر سر اینکه این ساختمان خیلی هم معمولی‌ست بحث کردم! البته انصاف داشته باشیم، ساختمان زیبایی‌ست، به همین دلیل خرابش نکرده‌اند. اصلا بگذارید از اول تعریف کنم که این ساختمان، یکی از ده ساختمانی‌ست که برای نمایشگاه پاناما پاسیفیک در ۱۹۱۵ ساخته شده بود و با اینکه بقیه‌ی ساختمانها بعد از نمایشگاه خراب شدند، حیفشان آمد این یکی را خراب کنند. به هر حال من با پز دادن به اینکه ساختمانهای باشکوهتری در اروپا دیده‌ام بحث را خاتمه دادم.
قصر هنرهای زیبا در منطقه‌ی مارینا، یکی از مناطق اعیانی و زیبای شهر قرار دارد. مارینا با خانه‌های دو طبقه‌ی مجلل که هر کدام شکل و سلیقه‌ی خاص خودش را دارد، با پنجره‌های بزرگ که عابران را به تماشای اتاق پذیرایی دعوت می‌کند، از جاهایی‌ست که از سن فرنسیسکو به خاطرم مانده. یکی از فامیل‌ها گفت دوست دارد به سن‌فرنسیسکو برگردد و دلش برای زندگی زنده در این شهر تنگ شده. از من پرسید تو نمی‌خواهی برگردی؟ جوابم هنوز یک نه قاطع بود. گفتم در این شهر یک آرامش رفاه زده‌ای موج می‌زند، یک آرامش اشرافی، که من می‌دانم هیچوقت نمی‌توانم به آن برسم، و نمی‌خواهم که وانمود کنم این آرامش را دارم. گفت نکته‌ی مهمی‌ست، که نمی‌خواهی وانمود کنی.
در واقع فکر می‌کنم این بهترین راه آشتی‌ام با آمریکا باشد، اینکه پذیرفته‌ام که زندگی در این مملکت با من یکی سازگار نیست و تنها به آن سر می‌زنم، استراحت می‌کنم، و از آن عبور می‌کنم. ای کاش روزی باشد که همه حق انتخاب داشته باشند.

مهمانی

آدم دلش تنگ بشود می‌رود خانه‌ی مادر و پدرش مهمانی. حالا برای من دنیا یک جوری چرخیده که برای این مهمانی باید نصف دنیا را طی کنم، این هم از لجبازی خودم است (مادرم اینطور می‌گوید) که انقدر راهمان دور شده. مهم این است که بیش از یک شبانه روز طول کشیده که به خانه برسم و مهمان شوم. دو ساعت پرواز داشتم تا ابوظبی، بعد هم پرواز ۱۶ ساعته تا سن فرنسیسکو. البته وقتی آن بلیط ارزانقیمت الاتحاد را پیدا کرده بودم به فکرم هم نرسیده بود که افراد کثیر دیگری هم هستند که دنبال ارزانترین بلیط هستند و اینطور شد که وقتی وارد گیت شدم در واقع خودم را در هندوستان دیدم! نتیجه شد شانزده ساعت پرواز در هواپیمایی که اکثریت قریب به اتفاق مسافران هندی بودند و تعدادی از آنها چون صندلی کنار شوهر یا فرزند یا مادر خود نداشتند تا نیم ساعت بعد از ساعت مقرر پرواز هنوز سرپا بودند و نمی‌رفتند بنشینند سر جایشان که هواپیما از روی زمین بکند و راه بیفتد! برایم پرواز آسانی نبود. قبل از برخاستن هواپیما طبق معمول خوابم برد و یکی دو ساعت بعد با صدای مهماندار و مسافر کنار دستی‌ام بیدار شدم و دیگر خوابم نبرد که نبرد. در عوض چهارده ساعت باقی مانده را کار کردم، موزیک گوش دادم، فیلم و سریال دیدم و هر بار که خواستم بخوابم مهماندار با یک سینی یا پاکت غذا آمد و صدایم زد و پرسید وجِتِریَن؟

شب قبل، هم در فرودگاه امام و هم در فرودگاه ابوظبی در صفهای طولانی جلو نرونده ایستاده بودم و با خودم تکرار کرده بودم که چقدر فرودگاهها را دوست ندارم. در هر صف آنقدر معطل شده بودم که فرصت نشستن و  نوشیدن چیزی را نداشتم و باید می‌دویدم به مرحله‌ی بعد. در فرودگاه ابوظبی وقتی بالاخره شماره صندلی پروازم مشخص شد وارد بخش بازرسی امنیتی امریکا شدم و در صف طولانی اسکن وسایل ایستادم. افسرخانم گفت همه‌ی لوازم الکترونیکی‌ات را از کیفها بیرون بیاور، حتی باطری و شارژر. نگاهش کردم گفتم همه؟ خیلی می‌شود ها! از دوربین شروع کردم، شارژر دوربین، باتری اضافه، بعد پاور بانک، شارژر لپتاپ، خود لپتاپ و تلفن، شارژر و ... خانم افسر به خنده افتاد. به تشت اشاره کرد و گفت ژاکت، شال، کفش، ساعت، کمربند، تک تک آنها را توی تشت مخصوص می‌گذاشتم و با لحن خودش گفتم تیشرت، شلوار... خندید. 

این مرحله هم تمام شد. اما با دیدن هفتصد هشتصد نفر زن و مرد و کودک در لباس هندی توی صف کنترل پاسپورت از زندگی ناامید شده بودم! رفتم از خانمی که ورودی پاسپورتها را نگاه می‌کرد پرسیدم اینجا جایی هست آدم قبل از ورود به این صف آب بخورد؟ گفت بعد از مرحله‌ی گزارش گمرک آبخوری هست. با ناامیدی تمام گفتم بعد از این صف؟؟ گفت پاسپورتت مال چه کشوری‌ست؟ پاسپورت را به دستش دادم و مرا به سمت راست هدایت کرد، جایی که چند دستگاه کامپیوتر برای اعلام اقلام گمرکی قرار داشت و تنها دو مسافر دیگر داشتند روی دوتا از دستگاهها فرم پر می‌کردند. دستگاهها را در سفر قبلی و در شیکاگو تجربه کرده بودم و می‌دانستم پر کردن فرم یک دقیقه هم طول نخواهد کشید. بعد دوربین دستگاه مثل چشمهای وال-ای بالا و پایین شد و خودش را در سطح صورت من تنظیم کرد و عکس انداخت. این دوربینهای خودکار مرا می‌ترسانند. اینکه کسی پشت این دوربینها نیست تا بالا و پایینشان کند و خودشان حرکت می‌کنند و آدم را بررسی می‌کنند و جای چشم و دماغش را تشخیص می‌دهند مرا می‌ترسانند، چون روز به روز هوشمندتر می‌شوند و من در مقابلشان ضعیف‌تر می‌شوم. توی تصوارتم روزی را می‌بینم که همین دوربین‌ها و دستگاهها، آدمها را دستگیر می‌کنند. روزی که آدمها، ضعیف‌ترها، به جای مواجه شدن با قوی‌ترها، باید با این دستگاههای هوشمند بی احساس روبرو شوند که تنها یک برنامه دارند و نمی‌شود با آنها حرف زد، از توی چشمهایشان خواند که به چه فکر می‌کنند، یا از آنها تشکر کرد. 

اما بعد از این رباتهای تک چشم ایستاده، به پیشخوان افسری سیاهپوست هدایت شدم، پاسپورتم را دید و از اقلام توی چمدانم پرسید. من هم با افتخار گز و سوهان را برایش معرفی کردم. پرسید چند وقت ایران بودی، جواب دادم یکسال و خورده‌ای. پاسپورت را به من داد و سفر خوبی برایم آرزو کرد. از اینجا که قدم بیرون گذاشتم احساس پرواز داشتم! برای اولین بار ارزش پاسپورت امریکایی داشتن را اینقدر ملموس درک کرده بودم و از اینکه آن صف بی انتها را دور زده بودم خوشبخت‌ترین آدم کل فرودگاه بودم! 

آبخوری فرودگاه، آب شیرین اما داغ داشت! واقعا آبش گرم بود. یا باید تن به خوردن آن می‌دادی یا آب گران قیمت می‌خریدی. با رفتن به گیت متوجه شدم تقریبا همه‌ی مسافرهای سن فرنسیسکو هندی هستند و عمق فاجعه را وقتی فهمیدم که با اعلام سوار شدن مسافرهای کلاس تجاری و درجه اول، تقریبا صد نفر با بار و بقچه به سمت پیشخوان حرکت کردند! خوشبختانه بلیطم در گروه سوم قرار داشت و با اینکه عبور از بین این جمعیت بی‌شباهت به تصاویر قطار سواری در هندوستان نبود بالاخره خودم را به پیشخوان رساندم و عبور کردم، اما حدس نمی‌زدم از این عبور، تا حرکت هواپیما قرار است بیشتر از یکساعت طول بکشد. 

چیزی که برایم جالب بود این بود که با ورود به امریکا دیگر برای بازرسی پاسپورت و بار نرفتیم و از همان راهروی خروج از هواپیما وارد گیت و سالن فرودگاه شدیم. حالا علت آن صف طولانی در ابوظبی را می‌فهمیدم، امریکا فضای امنیتی را به کشور مبدا منتقل کرده که به نظر منطقی‌تر هم می‌رسد. پولش را دارد، می‌تواند، پس چرا که نه؟ 

برادرم و پسرش به دنبالم آمده بودند و بعد از یک سفر دو ساعته از فرودگاه سن‌فرنسیسکو به خانه‌ی پدر و مادر فرود آمده‌ام. در واقع مهمانی‌ست، نه مسافرت. تا بعد ببینم این مهمانی آیا فرصت سفر به من خواهد داد یا نه. متوجه شدم که گواهینامه‌ام هم هفته‌ی پیش منقضی شده و باید قبل از هر کار دیگر گواهینامه‌ی جدید بگیرم تا بشود توی این شهر تکان خورد. 

و سکوت کرد.

آدمیزاد است. یک موقع‌هایی کم می‌آورد. حق دارد یک موقع‌هایی کم بیاورد. اصلا کاش از اول انقدر متکی به خودش نبود که حالا نداند باید چه کار کند. کاش یکی بود که دستش را می‌گرفت، می‌کشیدش توی بغلش، می‌گفت من کمکت می‌کنم. 

خودش نخواست لابد، خودش نخواست که این یکی‌ها دور و برش باشند. می‌خواست برای این یکی‌ها باشد، وقتی به او نیاز دارند، اما خودش را، مشکلش را، غمش را بار آنها نکند. برای همین خیلی وقتها کم آورد و به کسی نگفت. 

روزمره

مشکل بتوانم سفرنامه نویسی سفرهای گذشته را منظم پیش ببرم. آنقدر اتفاق پیش می‌آید که نه فرصت نوشتن پیدا می‌کنم و نه می‌توانم فکرم را روی سفرهای قدیم جمع کنم. این منحنی‌های سینوسی اتفاقات به شدیدترین حالتشان رسیده‌اند و خیلی هنر کنم می‌توانم خونسردیم را حفظ کنم. اتفاقات خوب به اندازه‌ی اتفاقات بد نوسان و شدت دارند. یک جورهایی دارم از این روزهای آخر تابستان می‌ترسم، موقع رد شدن از خیابان بیشتر دقت می‌کنم، نمی‌دانم این راننده‌ها حواسشان را کجا جا گذاشته‌اند.
هفته‌ی پیش یکهو رفتم گرگان. اصرار دخترعمه‌ام بود، مدتها به او قول داده بودم همراهیش کنم، از طرفی عمویم هم در ساری برای مادربزرگ و پدربزرگ و عمه مراسم یادبود گرفته بود و با اینکه یادش رفته بود دعوتم کند اما گفتم باید توی آن مراسم باشم. چقدر هم از دیدنم خوشحال شد و گفت من شرمند‌ام، خندیدم و گفتم چه شده؟ چون دعوت نبودم باید بروم بیرون؟ این عمو را خیلی دوست دارم. روحش خیلی شفاف است و راحت می‌شود احساساتش را خواند. وقتی خوشحال است کاملا می‌فهمم، وقتی عصبانی‌ست هم نمی‌تواند قایم کند. آدم تکلیفش را با این عموی دوست داشتنی می‌داند.
به هر حال، همان چهارشنبه که اعلام شده بود قرار است سیل بیاید ما راه افتادیم و البته توی سیل افتادن را هم تجربه کردیم! بس که این دختر عمه کله شق است! باران شدید تا نزدیکی گرگان هم ادامه داشت و جاده‌ بعد از کردکوی بسته شده بود. پلیس هدایتمان کرد به یک محله که آخرش به جاده قدیم می‌رسید و مسیر کوتاهمان دو برابر شد. انگار قرار نبود به گرگان برسیم، اما چقدر در این مسیر خندیدیم که قابل وصف نیست. در همین اوضاع وخیم بودیم که عمه‌ی ته تغاری هم یک فیلم روی تلگرام برای ما فرستاد تحت عنوان «فیلمی از باران شدید مازندران هم اکنون». آنقدر خندیدیم که به گریه افتادیم! فیلم را نگاه کردیم ببینیم ما را نشان می‌دهد یا نه.
سالم و سلامت به گرگان رسیدیم و من فکر کردم که چقدر این شهر را دوست دارم. تقریبا تمام روز پنج شنبه را در طبیعت بودم، در ناهارخوران و النگ دره، اصلا تمام انرژی منفی تهران باید تخلیه می‌شد. هنوز هم آرامش و حس خوبش با من مانده. شهر خوب، هوای خوب، مردم خوب، شاید هم یکهویی بروم ساکن گرگان بشوم؟
باز برگشته‌ام به تهران و دردسرهایش. خیلی وقتها برای تهران دلم می‌سوزد. مثل کره اسب یتیمی‌ست که اندازه‌ی یک کامیون بارش کرده‌اند. کلی هم بزکش کرده‌اند تا رنگ زردش معلوم نشود. تهران تشنه‌ی خسته‌ی آلوده... آخ از این آلودگی، به خودم قول داده‌ام تا سال دیگر از تهران بروم جایی که آسمان آبی دارد.
هفته‌ی دیگر هم عازم سفرم. به قول سمیّه میخ‌ها خیلی فشار آورده‌اند. امیدوارم که سفر خوبی باشد.
می‌خواستم راجع به موضوع مهمی حرف بزنم اما یادم نمی‌آید چه بود. ای دی اچ دی سلام می‌رساند.

سوژوکه

یک جاهایی روی نقشه‌ی دنیا هست که پای کمتر غریبه‌ای به آنها رسیده. مثلا املاک خصوصی بسیار وسیع که در کشوری مثل آرژانتین یافت می‌شوند، زمین‌هایی که با درختان و بوته‌ها نقش پیدا کرده‌اند و خانه‌هایی که از برق و اینترنت و مدرنیسم جدا مانده‌اند. سوژوکه یکی از این مکانها بود که آرامشش تا ابد با من خواهد ماند.

سوژوکه در نزدیکی سن لوییس آرژانتین، با آب و هوایی به نسبت سردتر، در شمال شهر واقع شده. میزبان ما کُری نام داشت. خانم بسیار نازنینی که با آغوش باز مرا پذیرفت و بعد به من گفت که او و خواهرش سالهای زیادی مهماندار هواپیما بوده‌اند بنابراین انگلیسی را خیلی خوب صحبت می‌کرد و کشورهای بسیاری را دیده بود. کری و خاله‌ام مدتهاست که با هم دوستند و هر از چندی همدیگر را می‌بینند، در واقع هر وقت خانواده‌ی خاله‌ام بخواهد به ییلاق برود، یا وقتی که کری برای خرید به شهر بیاید. 

در حال آماده کردن غذا برای گذاشتن در تنور هستند

شوهرخاله‌ام همیشه قلیان سفری خود را با خود می‌برد و با دوستان به قلیان کشیدن و گپ زدن اوقات می‌گذرانند

بادمجانها را قبل از اینکه بسوزند بیرون می‌آورند تا خاله‌ام نازخاتون درست کند

گذراندن یک روز کامل در چنین محیط زیبا و آرامش بخشی، آنهم با هم‌صحبتی کُری جهان‌دیده خیلی لذتبخش بود. 

میز ناهار را آماده می‌کنند

ناهار دلچسب 

اینجا برق یا گاز کشی نشده. آبگرمکن با هیزم گرم می‌شود و برق خانه با انرژی خورشیدی تامین می‌شود

بعد از ظهر با هم در زمینهای خانواده‌ی کری به گردش رفتیم.

در جایی اینقدر دور و آرام، سگها بهترین همراهان کُری هستند. 

این ساختمان دیگری‌ست که گاهی به مسافرهای شهرزده کرایه می‌دهند.کُری به من گفت می‌توانی تا وقتی که دلت می‌خواهد اینجا بمانی.

احتمالا صحبتهایشان درباره‌ی اوضاع نابسامان مملکت و گران شدن اجناس بود

در راه برگشت به درختی رسیدیم که دانه‌های قرمز رنگ فلفل داشت که در شیرینی‌پزی استفاده می‌شوند.

بافت گیاهی منطقه

و پاییز همیشه زیبا

میوه‌ی کاکتوس

به شخصه این عکس را خیلی دوست دارم

برای پایان یک روز دل‌انگیز چه چیزی بهتر از نوشیدن چای در کنار کسانی که دوستشان داری؟

خواهر کری خیلی اهل معاشرت نبود

جای سگها

و البته عزیزترینشان برای ورود به خانه اجازه لازم نداشت

پنل خورشیدی که برق خانه را تامین می‌کرد

مرلو و کابیلدو

ویا دِ مرلو 
مرلو بهشت اهالی سن لوییس تا چندی پیش دهکده‌ای دل‌انگیز با هوای مفرح و چشمه‌های فراوان آب بود و کم‌کم تبدیل به شهر شده و در تعطیلات آخر هفته از جمعیت پر می‌شود اما هنوز آنقدرها توسط توریستهای خارجی کشف نشده. این ییلاق خوش آب و هوا بزرگترین مقصد توریستی ایالت به شمار می‌رود و خانه‌های ییلاقی‌اش معمولا بزرگ و مدرن هستند. مرلو یک استراحتگاه تمام عیار است و همیشه در خانه‌های ویلایی‌اش بخشی برای آسادو یا کباب آرژانتینی در خارج از ساختمان تدارک دیده شده.

اما آسادو: آسادو یا کباب آرژانتینی با انواع کبابهایی که تا بحال خورده‌اید کمی فرق دارد. در واقع برش‌های گوشت با برشهای معمول تفاوت دارند و از قسمتهای مختلف بدن گاو استفاده می‌شود. هر چه تعداد آسادو خورها بیشتر باشد، تنوع در آسادو بیشتر می‌شود و می‌تواند شامل سوسیس، سوسیس خون و حتی گوشت خوک و مرغ شود. اما یک آسادوی معمولی حتما بخشی از دنده و کمر حیوان را خواهد داشت. آسادو در لغت به معنی کباب کردن است و به کسی که آسادو درست می‌کند می‌گویند آسادور.

روبرتو که آسادور جمع ما بود و همسرش ماریا در حال تست کردن گوشت کباب شده!

یک آسادور خیلی جدی

بخش دیگری از آسادوی روبرتو 

یک آسادوی کوچک که در اجاق پشت خانه درست کرده بودیم. 

برای اینکه با حال و هوای مرلو بیشتر آشنا شوید تعدادی عکس از اینترنت پیدا کرده‌ام که صفحه‌ی اصلی‌اش اینجا است.

نمای مرلو از بالا

اکثر خیابانها به همین شکل‌اند

مرلو واقعا به اندازه‌ی عکس‌هایش زیباست و نیازی نیست که در شهر به دنبال گوشه‌ی زیبایی بگردیم. هر گوشه از این شهر برای خودش زیبایی‌های دل‌انگیزی دارد که در یک جمع بزرگ خاطرات خوشی را برای بازدیدکنندگان فراهم می‌آورد.

کابیلدو دِ سن لوییس
کابیلدو واقع در شهر لا پونتا، در نظر اول یک ساختمان تاریخی به نظر می‌آید، اما در واقع اینطور نیست. کابیلدو یک کپی دقیق از ساختمان کابیلدو در بوئنوس آیرس است که انقلاب ماه می سال ۱۸۱۰ در آن به نتیجه رسید و اولین دولت آرژانتین، لا پریمرا خونتا، در آن مستقر شد. رسیدن به این ساختمان که در جایی وسط بیابان واقع شده (واقعا هیچ چیزی در اطرافش نیست) کار مشکلی‌ست، اگر اتومبیل نداشته باشید.

کابیلدو د سن لوییس

ماکت اتاق اولین دولت پس از انقلاب

بخشهایی از تاریخ آرژانتین از جمله تاریخ برده‌داری در کابیلدو به صورت موزه درآمده

بوسه نمادین

کابیلدو اطلاعات زیادی درباره‌ی تاریخ انقلاب آرژانتین در اختیارتان نمی‌گذارد. تنها یک ساختمان است که در قرن بیست و یکم ساخته شده تا یاد انقلاب را در این نقطه از کشور زنده نگه دارد. اطلاعات بیشتر درباره‌ی انقلاب ماه می را می‌توانید در این صفحه از ویکیپدیا پیدا کنید.