به آلمان پا گذاشتیم

آنقدر این چند روز آخر درباره‌ی نظم و ترتیب آلمانی‌ها شنیده بودم که فکر می‌کردم دارم به جایی می‌روم که همه چیز روی عقربه‌ی ثانیه‌شمار جلو می‌رود. همه چیز منظم و خط‌کشی شده است و مو لای درز چیزی نمی‌رود. اما یک جور آسودگی خیال به سراغم آمد وقتی دیدم در برلین از این خبرها نیست. نوبت رعایت نکردن عادی‌ست. تابلوی الکترونیکی می‌گفت اتوبوس سه دقیقه‌ی دیگر می‌آید، آمدنش ده دقیقه طول کشید. اتوبوس دیگر قرار بود هر هشت دقیقه بیاید، هر دو دقیقه ظاهر می‌شد. قطاری که باید می‌گرفتم چهل دقیقه تاخیر داشت و توانستم به آن برسم. حتی کسی که قرار بود بیاید دنبالم تاخیر داشت! 

تا به الان چیز زیادی ندیده‌ام، هوا از آنچه انتظار داشتم سردتر شده و آلمانی‌ها اهل لبخند زدن نیستند. اما در عوض شوخ‌طبع‌ترین لهستانی دنیا فعلا میزبان من است و خیلی ساده و صمیمانه پذیرایی‌ام می‌کند. حتی چای احمد درست کرد تا خیلی دلتنگی نکنم. گمان نمی‌کنم در این هفته بتوانم به برلین برگردم، مدتی را با کارهای اداری مربوط به ویزا و دانشگاه مشغول خواهم بود و باید جایی برای زندگی پیدا کنم. برایم تازگی دارد که در یکشنبه شهر کلا تعطیل باشد.