موسیقی

وقتی صحبت از موسیقی منطقه‌ی کوهستانهای آند (Musica Andina) می‌شود، گروه بولیویایی لس‌خارکاس (Los Kjarkas) حکم خدا را دارند. از شمال آرژانتین و شیلی، تا پرو و اکوادر و کلمبیا شهرت و محبوبیت این گروه آنقدر زیاد است که گروههای تازه شکل‌یافته اجرای آهنگهای لس خارکاس را افتخار خود می‌دانند . گروه در سال ۱۹۶۵ تشکیل شده و هنوز به آهنگسازی و اجرا ادامه می‌دهد. من این بخت را داشتم که در کلمبیا به دیدن اجرای زنده‌ی گروه بروم و این کنسرت جزو خاطرات پر رنگ سفرم همیشه در ذهنم باشد. در بولیوی هم کل آلبومهای گروه را از یک دوست عزیز بولیویایی دریافت کردم که جزو با ارزشترین یادگارهای سفر روی کامپیوترم ذخیره شده‌اند. امروز می‌خواهم شما را با چند قطعه از این گروه آشنا کنم.

ُTiempo al tiempo روی یو تیوب- دانلود روی فورشرد

Los Kjarkas

Bolivia

ترجمه‌ی تحت الفظی اش می‌شود: حرفهایت رنجم می‌دهد، همان حرفهایی که با آن رویاهایم را می‌کشی. جایی که رویاها می‌میرند، هزاران آرزو، هزاران عاشق می‌میرند. زمان صرف می‌کنیم، تا ببینیم چه شده، آیا دارد می‌میرد. اگرچه نمی‌خواهم زنده باشم اگر زندگی بدون عشق تو باشد. من برای تقدیم کردن به تو شادمانی داشتم که پیشکشت کنم. هزاران مهربانی برایت داشتم و دستهایم، که از تو مراقبت کنند.

A los 500 años روی یوتیوب- دانلود روی فورشرد

Los Kjarkas

Bolivia

بیش از پانصد سال پیش در دیار ذرت*، همانند صفحات یک قصه‌، قومی در شادمانی زندگی می‌کردند.تا اینکه از آنسوی دریا مردانی غریبه به جنوب بهشت رسیدند تا تخم ویرانی بپاشند. یکبار و بارهای دیگر مقاومت‌ها را مجازات کردند، کسانی را که غرق به خون جان دادند تا به آزادی برسند. در کشتی‌هایشان مرگ را به ارمغان آوردند و همچنین یک صلیب به عنوان مذهب، و قانون استنطاقشان وحشت و نسل‌کشی بود. اما امروز همانند دیروز با خود غنائم می‌برند و داستان اجداد ما به نظر نمی‌رسد که پایانی داشته باشد.

Munasquechay روی یوتیوب

Los Kjarkas

Bolivia

قسمت اول قطعه به زبان کچوا از عاشق دلخسته‌ای می‌گوید که روز تا شب به دنبال عشقش می‌گردد. قسمت دوم به اسپانیولی: عشق خوب من، ای درد عشق من، ای حقیقت من، ای اطمینان قلب من برای زندگی، ای باران بهاره‌ی من. سپاس تو را که زندگی غمگینم با ورود تو به باغی تغییر پیدا کرده. 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* Maiz مائیس، ذرت یا بلال ریشه‌ی اعتقادی عمیقی در فرهنگ بومی امریکای لاتین دارد. در حدود پنج‌هزار سال قبل از میلاد بومیان منطقه‌ی مزوآمریکا (جنوب مکزیک و قسمتهایی از گواتمالا و بلیز) نوعی علف وحشی را کاشتند و در طی سالیان کاشت و برداشت، گیاه تربیت شده به شکل ذرت شکل پیدا کرد و از این منطقه به سایر مناطق قاره‌ی امریکا انتقال یافت. کشاورزان آنقدر در زراعت ذرت مهارت پیدا کردند که توانستند انواع گوناگون آنرا برای مقاصد گوناگون پرورش دهند. از آنجایی که دانه‌های ذرت بعد از خشک شدن به راحتی قابل ذخیره بودند ذرت اهمیت بسیاری در زندگی روزمره پیدا کرد و به اعتقادات مردم منطقه راه یافت، طوری که از قوم آزتک تصاویر بسیاری از خدای ذرت (فرزند الهه‌ی زمین و خدای خورشید) به جا مانده و و مایاهای گواتمالا هنوز بر این اعتقادند که اولین انسان از داخل پوسته‌ی بلال بوجود آمده.