بی‌پروا

انگار آدم جدیدی‌ست آنکه به استخر می‌رود. نه ترس از عمق آب دارم نه خفگی. پا را بلند می‌کنم و توی پنج متری می‌جهم، با دستهای باز. این همان آدم قبلی نیست، که با ترس و لرز پا می‌گذاشت توی یک متری. به خودم گفته‌ام اگر از آسمان سنگ هم ببارد باید شنا را یاد بگیرم. حتی به قیمت به هم خوردن دو سفر.