خاطره

یکی از قشنگترین خاطراتم دوچرخه سواری در جنوب کشور کاستاریکاست. با دوچرخه‌ی کرایه ای که خیلی هم راحت نبود، به سمت جنوب و مرز پاناما حرکت کردم. هر ده دقیقه یه ساحل زیبا وجود داشت. هر جا که از گرمای هوا کلافه میشدم دوچرخه رو ول میکردم تو ساحل و میپریدم توی آب. بعد از ظهر هم همسفرم رو پیدا کردم و رکاب زدیم به سمت شمال. پارکی که دنبالش بودیم رو پیدا نکردیم اما در عوض حسابی عرق ریختیم. در عرض پنج دقیقه آسمون سیاه شد و رعد و برق شروع شد. در حالی که دیگه جون نداشتیم با آخرین توان رکاب زدیم تا از بارون جلو بزنیم و برسیم به آبادی. تو این گیر و دار زنجیر رکاب دوچرخه همسفرم در میرفت و هر چند صد متر باید می ایستادیم و دوچرخه رو سر و ته میکردیم. یکساعت بعد درست وقتی هوا تاریک شده بود به شهر رسیدیم. با قیافه های خیس و گلی و روغنی دوچرخه ها رو تحویل دادیم. همون موقع برق رفت. خیابون به قدری تاریک بود که جاده رو تشخیص نمیدادیم. همسفر از ترس بازوی منو چنگ زده بود و برای اطمینان بلند بلند حرف میزد. بهش گفتم اگه میخواد کسی نیاد خفتمون کنه بهتره ساکت باشه چون تو این تاریکی کسی ما رو نمی‌بینه. ماشین پلیس اومد و برامون نور انداخت تا برسیم به خیابون اصلی. توی رستوران کلبه ای نشستیم و آبجوی خنک خوردیم. خوبه برق رفته بود و کسی قیافه کثیفمون رو نمی‌دید!!