براى دستهاى هميشه گرمش

داشتيم با هم حرف ميزديم كه گفت كاش حبيبه الان اينجا بود. چقدر الان به وجودش نياز داريم.

حبيبه مادربزرگمان بود. بزرگ ما بود. بى سواد بود، اما آنقدر درايت و وسعت نظر داشت كه با ادعا ترين آدمهاى باسواد فاميل را پاى سفره ى نصيحت  خالصانه اش مى نشاند. آنقدر روحش بزرگ بود كه هيچوقت خودش را كوچك نمى ديد. آنقدر مهربان بود كه هر كسى، در سايه اش پناه مى گرفت و امن مى جست. 

 چقدر جاى خالى اش الان حس مى شود. كاش بود و ف پيشش مى رفت، برايش درد دل مى كرد. كاش مى توانست سرش را روى پاى حبيبه بگذارد و گريه كند و بگويد خسته ام. كاش حبيبه بود و خستگى ف را با نوازش دستهاى هميشه گرمش و با كلمات هميشه عاشقانه اش از روى شانه هاى او مى چيد. كاش بود و مى گفت توى اين دنيا همه حق دارند خسته شوند، اما بعد بايد بلند شوند، بخاطر خانواده شان، فرزندانشان، جنگيدن را از سر بگيرند. 

نمى دانم كلمات حبيبه از كجا سرچشمه مى گرفت. كجاى قلب زلالش اينهمه گنجينه داشت كه هر كسى را با محبت عجيبى مى پذيرفت و هر كسى با آرامش از خانه اش بيرون مى رفت. 

پدربزرگم در جوانى عاشق دخترى شده بود كه اسب داشت و در حين سواركارى موهايش توى باد مى رقصيد. اين داستان را برايم گفته اند. اما من دوست دارم داستان عشق آندو را در جاى ديگرى بگويم. در آرامشى كه پدربزرگم در پناه قلب آزاد آن دختر مى يافت. پدر دختر، گنجينه اش را به كسى نمى داد. گفته بود حبيبه را به فضل الله مى دهم چون سواد دارد. 

حالا وقتى ف مى گويد كاش حبيبه اينجا بود، بار غم روى وجودش را لمس مى كنم و با خود مى گويم، حتى ف هم از پا درآمده. از من مى پرسد هيچوقت شده كه احساس خستگى كنى و بگويى ديگر توان ادامه دادن ندارى؟ مى گويم بارها. زبانم نمى چرخد كه بگويم تقريبا هميشه. فكر مى كنم بايد با ف همدردى كنم، كه بداند تنها نيست. اما تا يك جايى...

كاش حبيبه اينجا بود، سرم را روى پايش مى گذاشتم و گريه مى كردم، مى گفتم خسته ام. كاش به من مى گفت وَچه جان.  پناه بر خِدا. دِرِست وونه. كاش توى نوازش دست هميشه گرمش به خواب مى رفتم.