دابسمش‌ها

دیشب داشتم به فرشته و رضا می‌گفتم، من دابسمش‌های ایرانی که جدیدا باب شده‌اند را دوست دارم و دنبالشان می‌کنم. شاید خیلی‌ها بگویند که اینها هجویاتند، در آنها به افراد و اقوام بی‌احترامی شده، وقت تلف کردند و... . اینها هم هست. منکر این نیستم که این ویدئوهای خیلی کوتاه خانگی گاهی شورش را درمی‌آورند. اما چند چیز در این ویدئوهای خیلی کوتاه هست که برای من به شخصه خیلی ارزشمندند.

اول خلاقیت. بعضی از این ویدئوها به قدری خلاقیت دارند که حیرت می‌کنم، نحوه‌ی به کار بردن وسایل در بعضی از ویدئوها شاهکارند! مثلا ویدئوی کسی که با اجاق گاز دی جی شده بود را دیده‌اید؟ یا مثلا استفاده از جاروی سنتی به جای گیتار. اینها را که می‌بینم از ته دل می‌‌خندم و به سازندگانش آفرین می‌فرستم. 

دوم کار گروهی. به شخصه ویدئوهای جمعی را خیلی دوست دارم و از دیدن دو یا چند رفیق یا یک خانواده که از پدربزرگ و مادربزرگ تا فرزندان کوچک در آن شرکت می‌کنند بسیار لذت می‌برم. پیش خودم نقشه کشیدن و تعیین نقش کردن اعضای خانواده یا دوستان را تصور می‌کنم و خنده‌های شادی که ساختن این ویدئوهای کوتاه برایشان به ارمغان آورده. 

سوم تنوع. به نظرم ارسال انبوه این ویدئوها دارد به ما نشان می‌دهد که چقدر متنوعیم! از طرز لباس پوشیدن و آرایش و رفتار، تا دکوراسیون خانه‌ای که در آن هستیم یا جایی که در آن ویدئو تهیه می‌کنیم. راستش اگر یک غیر ایرانی از من بپرسد شما در ایران چطور زندگی می‌کنید بعید نیست همین دابسمش‌ها‌ را به او معرفی کنم! 

و در آخر نشاط. این حرکت جمعی نشاط و خلاقیت را زنده کرده، در کسی که سازنده‌ی ویدئوهاست، تا بیننده‌های بی‌شمارش. و همین خیلی با ارزش است.

خوشم می‌آید که هنرپیشه‌های معروف هم در این دابسمش‌ها شرکت می‌کنند و در مقابل مردم عادی کم می‌آورند!