برنامه ریزی بلند مدت برای آینده‌ی یک کشور می‌تواند از یک نقطه‌ی به ظاهر بی‌اهمیت و ناپیدا شروع شود. در واقع آینده‌نگری یک دولت می‌تواند آینده‌ی کشور را رقم بزند، و برای این مطلب یک مثال دارم. جوان پاکستانی‌ای که در محل کار روبروی هم کار می‌کردیم، گفت زبان چینی از امسال به زبانهای تدریس شده در مقاطع تحصیلی ششم به بالا در مدارس کراچی اضافه خواهد شد. تا بحال مردم ایالت سند سه زبانه بودند، اردو، انگلیسی و زبانهای منطقه‌ای خودشان، و حالا زبان چهارم به سیستم آموزشی اضافه می‌شود. به نظرم این مطلب نمونه‌ی کامل یک آینده نگری بی‌تعصب است. حالا هر چقدر ما ایرانی‌ها پاکستانی‌ها را بخاطر لهجه‌شان تمسخر کنیم و یا از شدت خرافی و مذهبی بودن مردمشان ایراد بگیریم، بازهم آنها چند قدم از ما جلوتر هستند. هر چقدر ما چین را یک کشور تولید کننده‌ی اجناس بنجل بنامیم، آنها تبدیل به ابر قدرت اقتصادی شده‌اند، و ما هم به ناچار واردکننده‌ی اجناسشان هستیم، همانطور که بسیاری از کشورهای دنیا هستند. عقب ماندن ما تقصیر چین و پاکستان نیست. واقعا که حکایت ما حکایت مسابقه‌ی خرگوش و لاک‌پشت است.
سلام. موفقیتتونو تو جشنواره ی نصرخسرو بهتون تبریک میگم. از سر تا پای مطالبتون دلسوزی برا ایران عزیزمون میباره. انشالا همیشه قلمتون روون باشه و ذهنتون فعال.
پاسخحذف