سفر هم پستی و بلندی دارد

تجربه ثابت کرده که روز خوش به من نیامده! یا اینکه می‌گویند چو ایزد ز حکمت بندد دری، ز رحمت ببندد در دیگری!! نخیر. همین‌جور است که گفتم! غیر از اینکه در همان اتوبوس مریض بودم و چشم به جاده که پس کی می‌رسیم، تازه پنچر هم شد و نیم‌ساعت پنچری گرفتند. به شهر که رسیدم پای پیاده راه افتادم دنبال هاستلی که می‌شناختم.پیدایش کردم. وقتی وسایلم را در اتاق هاستل گذاشتم درب قفل شد و من ماندم بدون وسایل و پول. آقای کلید ساز نیامد که نیامد. باز صاحب هاستل آنقدر انصاف داشت که اتاق دیگری بدهد که بخوابم. الان می‌بینم که ورم پاهایم هنوز نخوابیده، کمی هم تب کرده‌ام و با جمعبندی حالی که در اتوبوس داشتم، دکتر لازم شده‌ام. دارند روی در کار می‌کنند تا بازش کنند. اما تنبلی‌ام می‌آید بروم دکتر. تا صبح صبر می‌کنم.
سومین بار است آمده‌ام آره‌کیپا. اسم خیابانها را نمی‌دانم اما مسیرها را می‌شناسم. مغازه‌ها، بانکها، حتی دستفروشها همان هستند که دو سال پیش بودند. شهر دلنشینی‌ست. یاد خاطرات خوب می‌اندازد مرا.