اولین نوشته از همان داستان کهنه

عمر وبلاگ غروب بنفش هم به سر آمد. از این به بعد اینجا مینویسم. اگر کسی میداند چطور مشکلم رابا نقطه پایان جمله حل کنم ممنون خواهم شد.

این وبلاگ را ساختم تا بتوانم بین مطالبم گزینش کنم. مطلب مربوط به هر موضوعی را با مطالب همسانش دسته بندی کنم تا هم تنها نماند و هم خودم دیوانه نشوم.

دلم برای پرشین بلاگ هم تنگ خواهد شد. آنقدر توی این چند سال بلا به سرمان آورد تا بالاخره شد یک وبگاه درست و حسابی. حالا ما موش های آزمایشگاهی اش نقل مکان کردیم جای جدید تا شاید دلتنگی کنیم برای خانه قدیمی.

 دو روز دیگر تا پایان تحصیلات مانده. دیگر ذوق و شوقی برای تمام کردنش ندارم. راستش نمیدانم حالا که درس تمام شد باید چه کنم؟ تازه باید بیفتم دنبال کار و زندگی! انگار روز اولی ست که آمده ام. نه خانه دارم نه زندگی. کار درست و حسابی هم ندارم که دلم خوش باشد به شروع جدید. در این اوضاع قمر در عقرب اقتصادی که مملکت شیطان بزرگ گیرش افتاده، خدا به ما تازه مدرک گرفته ها رحم کند

و دلم تنگ ایران است. آنقدر تنگ که بلیط پروازم را خریده ام و زده ام بالای سرم تا مشوقی شود برای درس خوندن و اتمام درس. اما ...

از همه چیز خواهم نوشت. از سفر هایم. از آرزو هایم. و از فریادهایم. خدا به گوشهایتان رحم کند